Στους φίλους μου, τους χρυσαυγίτες

Στα παλιά τα χρόνια, όταν ακόμα τα δικαστήρια βρισκόντουσαν στην οδό Σανταρόζα [κάθετη στην Πανεπιστημίου], οι δικηγόροι λέγανε μεταξύ τους το εξής ανέκδοτο…
– Αν δεις ένα πλάσμα να τρέχει με τη γλώσσα έξω, μέρα-μεσημέρι στην Πανεπιστημίου ή σκύλος θα είναι ή δικηγόρος!
Κάθε φορά λοιπόν που έρχονται εκλογές, θυμούμαι αυτό το ανέκδοτο. Όχι όμως με δικηγόρους αλλά με χρυσαυγίτες…

Ξέρετε στη Χρυσή Αυγή δεν υπάρχουν ούτε επαγγελματίες πολιτικοί, ούτε παιδιά του κομματικού σωλήνα, ούτε αφισοκολλητές, ούτε κρατικοδίαιτα λαμόγια. Όλη η δουλειά της προεκλογικής περιόδου βγαίνει από ανθρώπους που τρέχουν όλη μέρα για να βγάνουν το μεροκάματο και μετά ξανατρέχουν την υπόλοιπη ημέρα [ή νυχτα] για να διαδώσουν τις ιδέες του Λαϊκού Συνδέσμου.
Ο Νίκος, η Κόνι, ο Μάνος, ο Σταύρος, η Γιούλα είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Μπορεί να έχουν παιδιά, μπορεί να γίνονται λάστιχο για να προκάμουν τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, μπορεί να κάμουν το σκατό τους παξιμάδι για να αγοράσουν ένα ζευγάρι παπούτσια, αλλά όταν έρθει η ώρα του αγώνα, βάνουν μπροστά και το λιώνουν στους ποδαρόδρομους.

Κι όχι δηλαδή για να κερδίσουν τίποτα από το κόμμα.
Κι από που δηλαδή να τα βρει το κόμμα, όταν του παρακρατούν ακόμα και την επιχορήγηση που δικαιούται από την Ευρωβουλή;
Όχι.
Ο κ. Λεβέντης τα παίρνει από το δημόσιο ταμείο για να πηγαινοέρχεται στα κανάλια και να ξαμολάει τις μπούρδες του. Το τρίτο κόμμα του ελληνόφωνου κυνοβουλίου, δεν έχει λαμβάνειν από πουθενά.
Κι όσα φιλαράκια μπαίνουν στον αγώνα, το ξέρουν καλά ότι θα πληρώσουν από την τσέπη τους τα εισιτήρια για να πάνε και να ρθουν με τα λεωφορεία.
Αμ’ τι;
Σιγά μην είχαμε εμείς οι χρυσαυγίτες Πίστη με ανταλλάγματα.

Ρε, ουτε σεντ δεν θα βάνει στην τσέπη ο Γιώργος, η Μαρία, η Άννα, η Αθανασία, για να πάρει παραμάσχαλα ένα πακέτο ιδέες και μαι χούφτα όνειρα και να ξαμολυθεί στις καφετέριες, στα διόδια, στις πλατείες, στα πάρκα, θυμίζοντας στον Έλληνα, τι παναπεί να είσαι Έλληνας…
Α ρε φιλαράκια μου της Χρυσής Αυγής.
Να ζήσει η Νίκη, μωρε… Να ζήσει το όραμα μας, για μία Ελλάδα των Ελλήνων…
Κι ας είναι εμείς να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή σε έναν βουβό τοπίο, ως φωνές βοούσες εν τη ερήμω…

Κι όχι τίποτε άλλο… Να έχεις λέει και τους άπλυτους, το ρουφιανότσουρμο της αριστεράς, τα κομματόσκυλα του καθεστώτος να σε παραμονεύουν σε κάθε γωνία.
Για βάνε κάτου να δεις, πόσο εύκολο είναι για τη Νανά, να σαρώνει με τα τακουνάκια της τον πεζόδρομο των φαγάδικων στον ηλεχτρικό των Πετραλώνων, ανάμεσα στο αλβαναριό και στους ανταρσύες και να γυρνάει ο άπλυτος να την απειλεί με το ρόπαλο: “φύγε απο δω μωρή φασίστω, μην σου τσακίσω τα πόδια…”
Κι από κονντά το αλβαναριό να της κάνουνε σήμα το κωλοδάχτυλο.
Κι άντε μετά να τρέξει να ξεφύγει η Νανά με το τακούνι και το λουλουδάτο φουστάνι της, που θυμίζει άνοιξη μεσα στο καταχείμωνο

Για μέτρα να δεις πόσα κιλά αρχίδια διαθέτει η Κόνι, που ανεβαίνει στα πομακοχώρια και μοιράζει Ελλάδα, ενώ ξοπίσω της αλυχτούν οι γκρίζοι λύκοι, οι συριζαίοι και οι τουρκοι πράκτορες. Για κάτσε να μετρήσεις πόσες νύχτες ξαγρύπνησε στα κρατητήρια ο Νίκος, αξιωματικός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία, επειδή φωνάζει εκεί απάνου, στη Βορεια Ελλάδα, ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα κι ότι ο Τούρκος δεν θα πατήσει του πόδι του στη Θράκη.
Για συλλογίσου ρε Έλληνα, τι σόι αγώνα δίνει ο Βαρθολομαίος στη Λέσβο, όπου έχουνε κάμει κατοχή χιλιάδες λαθρέποικοι, οπλισμένοι με μπαλτάδες, με τσεκούρια, με φανατισμό και με θράσος.
Κι ύστερα κάτσε και υπολόγισε τι αλλόκοτον αγώνα δίνουν τα φιλαράκια μου οι χρυσαυγίτες, παντού όπου σπέρνουν τον σπόρο του Ελληνισμού, στον Αγιο Παντελεήμονα, στη Δραπετσώνα, στο Κερατσίνι, στην Κω, στη Λέσβο, στην Ξάνθη, στην Κομοτηνή, στην Ήπειρο, στη Θεσσαλονίκη, στην Ομόνοια, παντού όπου απειλείται ο Έλληνας, ταυτόχρονα κι από τους αλλοδαπούς λαθροεισβολείς αλλά και από τους εγχώριους εντολοδόχους της Νέας Τάξεως.

Κι όλα αυτά, με τι εφόδια;
Μοναχά με την Πίστη στη Μοίρα του Κοινού αίματος. Α, και με μια άγρια χαρά στα λαβαρα με τον μαίανδρο, επειδή δεν τα υπέστειλαν κάτω από τα χτυπηματα των πιο ισχυρών κογκλάβιων του πλανήτη…

Στους φίλους μου λοιπόν τους χρυσαυγίτες, που τρέχουν με τη γλώσσα απέξω, για να φέρουν πίσω σ’ αυτόν τον τόπο τη Μνήμη και τη Δόξα, στον Τάκη, στον Μάνο, στον Δημήτρη, στον Διηνέκη, σε όλα τα παιδιά της Τοπικής Οργάνωσης Αθηνών, δεν έχω άλλο τι να δώσω παρά τον Λόγο τον καλόν…
Ας ζήσει η Νίκη ρε φιλαράκια… Ας ζήσει το όνειρο μας…

Και να σας πω και κατι ακομα;
Τα φιλαράκια μου οι χρυσαυγίτες κάμουν ό,τι κάμουν για έναν καλύτερο κόσμο. Κι αυτός ο καλύτερος κόσμος είναι ένας κόσμος Δικαίου και Αλήθεας.
Το λοιπόν, δεν έχωμε χρείαν να πείσουμε κανέναν να μας δώκει την ψήφο του.
Εμείς δεν επαιτούμε για την “βοήθεια του κοινού” – δώσε και μένα μπάρμπα, να βολευτώ σο δημόσιο.
Όχι, ρε Έλληνες…
Εμείς απαιτούμε απλώς να κα΄τσεις και να συλλογιστείς, αδερφέ μου Έλληνα. Να συλλογιστείς ελευθερα και να κάμεις τονδικό σου λογαριασμό…

Εχει μωρε μελλον αυτη η πατρίδα όταν αφήνουμε να μας καβαλάνε οι σλαβοαφροασιατικές μάζες;
Εχει αυριο αυτο το εθνος οταν επιτρεπουμε να σβηνεται η γλωσσα μας και η ιστορια μας απο τα λαμογια της νεοταξικης νομενκλαντούρας, που πανε τα δικα τους παιδια στα ιδιωτικα σχολεια και αφηνουν τπ ποπολο στο ελεος του πασα ένα σταλίνα, ο οποίος μπερδεύει τους αγωνιστες του 21 με τους ρεμπελους του ζαχαριαδη;
Έχει καμια ελπιδα να επιβιωσει ενα εθνος που λέει οτι οι θαλασσες του ανηκουν στα ψαρια του;
Ή μηπως εχει προοπτικες ενας λαος, που υπογραφει το ενα μνημονιο μετα το αλλο, με το δικιοοογητικο οτι η ελευθερια χρειαζεται θυσιες;

Κι αφου κατσεις και τα συλλογιστεις ελευθερα και με κλειστη την τηλεοραση, αδερφε μου Ελληνα, σηκω την Κυριακη και τραβα να ψηφισεις οτι σου γουσταρει.
Τα φιλαρακια μου της Χρυσης Αυγης δεν λιωνουν παπουτσια για να χειραγωγησουν τον νου σου, οπως καμουν οι μηχανικοι ελεγχου του νου της Νεας ταξεως.
Τα φιλαρακια μου της Χρυσης Αυγης βγαονουν στους δορμους με ενα λυχναρι αναμμενο απο το αιωνιο φως του Μετρου και της Αρμονιας.
Κι οποιους διαφωτισουν.
Γιατι, μεταξυ μας ρε Ελληνα, φωτιζεται μοναχα αυτος που εχει συνειδητοπιησει τι σοι κολαση κρυβεται πισω απο τα σκοταδια των νεων εμπορων των εθνων…

Αειντε λοιπον Νικο, Γιουλα, Μανο, Κονι, Βαρθολομαιε, Ειρηνη, Γεωργία, Δημήτρη, Χρήστο, Ηλία… Ζήτω το Φως μας,..

Δεν το χρειάζονται μόνον οι Ελληνες…
Το χρειαζεται ολοκληρη η Ευρωπη.