Eκπληξη μας προκαλούν σε κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, με την πρόδηλη ανικανότητα και την δειλία τους.
Εκείνοι οι ρωμαλέοι «κοινωνικοί αγωνιστές» που πανηγύριζαν όταν οι γνωστοί (στις Αρχές) «άγνωστοι» βορείων προαστίων κατέκαιγαν την Αθήνα, και με πάθος υπερασπίζονταν
νομικά τους αυτουργούς, επειδή ήθελαν να «αλλάξουν τον κόσμο», σήμερα που πήραν την διακυβέρνηση της χώρας στα χέρια τους είναι παντελώς αδύναμοι –και μάλλον απρόθυμοι- να εφαρμόσουν την μεγαλόστομη και φρούδα ατζέντα τους. Πλην όσων αφορούν την Παιδεία και την Θρησκεία. Στους δύο τομείς, δηλαδή, όπου η «Δεξιά» έχει επιβάλλει την βουλιμική εκλογική μονοκρατορία της μεταξύ των Πατριωτών, εξαπατώντας τους με τους Δούρειους Ίππους της, συγκεκριμένους υποκριτές και καταγέλαστους πολιτικούς.
Η αδυναμία της κυβέρνησης να επιτύχει την συναίνεση στο νομοσχέδιο για την αλλαγή του εκλογικού
νόμου, (ένα «παλαιόθεν» διαπρύσιο αίτημα της Αριστεράς), αποτελεί παραδοχή ήττας ως προς την Αριστεροσύνη και την «καπατσοσύνη» της. Είναι ακόμη καταφανής απόδειξη πως όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αντιληπτός από κάποιους «συντρόφους» ως…. καπιταλιστική συνιστώσα, αλλά
και ότι οι παλαιοί «σύντροφοι» έχουν ενταχθεί πλήρως, έχουν συγχωνευθεί βολικά στο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι και δεν συμμερίζονται τις παλαιές περί απλής αναλογικής «λαϊκομετωπικές» τους διακηρύξεις, οι οποίες, αν εφαρμόζονταν, θα τους έστελναν πιθανότατα εκτός Βουλής και…..βολής.
Μόνοι πράγματι κερδισμένοι από την συζήτηση περί του εκλογικού νόμου, είναι οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής. Οι αριστοτεχνικοί χειρισμοί του Νίκου Μιχαλολιάκου τον κατέστησαν ουσιαστικό κυρίαρχο του παιχνιδιού, και ο τεκμηριωμένος και ευφυής λόγος του προσέφεραν την μοναδική εναλλακτική συμπαγή θέση απέναντι στις έωλες μικροκομματικές φλυαρίες των ξεπερασμένων από την κοινωνική πραγματικότητα κομμάτων του καταστροφικού αντισυνταγματικού τόξου.
Η παρετική αδυναμία της συγκυβερνήσεως της Αριστεράς και των …Καμμένων έγινε φανερή και από τον χειρισμό της αβαρούς κρίσεως που προκάλεσε το πραξικόπημα στην Τουρκία. Η παντελής έλλειψη συνεκτικής στρατηγικής και εθνικών στόχων, ανάγκασε την κυβέρνηση να συρθεί έρπουσα στην αρένα του «δημοκρατικού Σουλτάνου» Ερντογάν. Η άπειρη δικαστής της ακριτικής Θράκης, δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθεί την πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη στρατηγική έκταση του ζητήματος και αντί να μεταθέσει το πρόβλημα σε μιαν άλλη χώρα, πιθανώς στην Γερμανία ή σε μια χώρα εκτός Ε.Ε., κράτησε το πρόβλημα στο ελληνικό έδαφος χρησιμοποιώντας μια φθηνή νομικίστικη και «κανονιστική» καζουιστική.
Η δουλικότητα την οποίαν επιδεικνύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Τουρκία και η προχειρότητα με την οποίαν βουλευτές της προκρίνουν την καταπάτηση στοιχειωδών και γενικά αποδεκτών Αρχών της συνύπαρξης μεταξύ των κρατών, πρέπει να προκαλεί βαθύ προβληματισμό αναφορικά με την αντίληψη της Δικαιοσύνης η οποία διακατέχει τους φαιδρούς κυβερνητικούς παράγοντες και παραγοντίσκους.
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα ουσιώδες όφελος από το να έρθει σε αντιπαράθεση με την Τουρκία προς χάριν των «8» οι οποίοι, να σημειωθεί, εμπλέκονται σε σχεδιασμούς (πιθανώς και σε ενέργειες) εναντίον της ακεραιότητας της Πατρίδας μας και των παιδιών της που την υπηρετούν.
Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η περίπτωσή τους είναι βγαλμένη από τα βιβλία της Νομικής. Ξεπηδά σαφέστατα από τον εσώτερο πυρήνα της δικαιϊκής αντιλήψεως. Η επιχείρηση ανατροπής της υφιστάμενης πολιτικής καταστάσεως στην Τουρκία είναι πολιτικό έγκλημα (για το οποίο ο Ερντογάν έχει ξεκαθαρίσει ποιά θα είναι η τιμωρία), άρα συνεπάγεται προδήλως την χορήγηση ασύλου
στους αιτούντες. Ο νομικός κόσμος θα πρέπει να ανατριχιάζει από την συζήτηση και μόνο, και από τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ είναι ευθέως και απολύτως υπεύθυνη για τους «8», στους οποίους επετράπη να προσγειωθούν σε ελληνικό έδαφος, και για όσους εικάζεται πως έχουν ήδη «χαθεί» σε κάποια ελληνικά νησιά. Βεβαίως δεν χρειαζόταν μια τέτοια κρίση για να μάθουμε ότι τα σύνορά μας είναι διάτρητα. Πόσοι Τούρκοι στρατιωτικοί έχουν περάσει έως τούδε στην χώρα μας ως «πρόσφυγες»; Αυτό θα έδειχνε το μέτρο του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων του κ. Καμμένου, και (επιεικώς) την κενότητα όλων όσων ισχυρίζονται πως οι «8» είναι πράκτορες. Είναι προφανές ότι (και) ως τέτοιοι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται άπαντες οι εισβολείς, ασχέτως του νομικού καθεστώτος της (ατυχούς επιλογής) της παραμονής τους επί ελληνικού εδάφους, όπως έχει συμβεί με άλλους συμπατριώτες τους, αλλά να θυμήσουμε και με Τσετσένους τρομοκράτες, οι οποίοι κατηγορούνται μεν για σωρεία εγκλημάτων, κινούνται όμως ανενόχλητοι στην ελληνική επικράτεια.
Η υποχώρηση της κυβέρνησης στις πομπώδεις απειλές της Τουρκίας, δίνει ανάσες στο φαύλο «δημοκρατικό» – τυραννικό καθεστώς Ερντογάν. Τίποτε δεν έχει τελειώσει στην Τουρκία! Αναμφίβολα το ημιτελές πραξικόπημα και η συνακόλουθη μεθοδική αποψίλωση των ΕΔ της γείτονος και ιδιαιτέρως της Πολεμικής Αεροπορίας της είναι ένα θετικό στοιχείο στην πλάστιγγα των διακρατικών ισορροπιών. Όμως, η προχειρότητα των κρατούντων και η καταφανής έλλειψη στρατηγικής κινδυνεύουν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε διπλωματικό … αυτογκόλ και έναν ακόμη ευτελισμό.
Ένα, επιπλέον, στοιχείο, μικρό μεν σε έκταση αλλά εξόχως βαρύνον σε σημασία, πρέπει να επισημανθεί. Είναι η συμπεριφορά του μεταφραστή ο οποίος χρησιμοποιήθηκε κατά την εξέταση των «8». Οι απειλές και οι χαρακτηρισμοί από έναν κρατικό υπάλληλο του ελληνικού κράτους, ο οποίος είναι και ταυτοχρόνως οπαδός του Ερντογάν, δείχνουν τον βαθμό τηςαυτοκτονικής απάθειας στην οποίαν έχουν περιέλθει τα αντανακλαστικά, κάποιων τουλάχιστον, εντός των Υπηρεσιών. Και ύστερα κάποιοι μιλούν για τον κίνδυνο που τάχα παρουσιάζουν οι «8 πράκτορες», όταν οι πραγματικοί πράκτορες είναι διορισμένοι στο ελληνικό δημόσιο!
Εν κατακλείδι, αν βάζαμε έναν επιγραμματικό τίτλο στην εβδομάδα που πέρασε για το κυβερνών σχήμα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αυτός δικαιολογημένα θα ήταν «Μέσα-έξω Βατερλώ».
Ειρήνη Δημοπούλου – Παππά
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 