Το πρόβλημα του Κυπριακού έχει γίνει θρυλικό: έχει γίνει «Κυπριακό», όπως το «Μεσανατολικό». Το πιο πιθανό είναι ότι θα εξακολουθήσει να παραμένει ανοιχτό. Η περιοχή μας θα είναι πάντοτε ρευστή όσο δεν υπάρχει μια δυνατή αυτοκρατορία να συνέχει τις δυο πλευρές του Αιγαίου. Μέχρι τότε, ενόψει του νέου κύκλου διαπραγματεύσεων για το ζήτημα, και με δεδομένη την αστάθεια της γείτονος και την ανακατάταξη η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη στα σύνορα της Μικρασιατικής ακτής, είναι η ώρα να δρομολογηθεί σε νέες ράγες η λύση του Κυπριακού. Πώς; Με πρωτοβουλίες που θα εμπλέκουν την ενδιαφερομένη για την στήριξη των συμφερόντων της στην περιοχή, Ρωσία.
Είναι αντικειμενικά μη αποδεκτό να βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα ευρωπαϊκό κράτος, κατεχόμενο από ένα άλλο κράτος και μάλιστα μη μέλος. Ούτε να υπάρχει ευρωπαϊκό κράτος με «εγγυήτριες δυνάμεις» της ελευθερίας και ανεξαρτησίας του. Αυτή είναι όμως η σκληρή πραγματικότητα στην Κύπρο. Καμία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπόρεσε να επιβάλλει την «δίκαιη λύση», είτε γιατί οι ελλαδικές κυβερνήσεις ήσαν άβουλες και δειλές, είτε επειδή η τουρκία κρατούσε ισχυρό το όραμα της εξάπλωσης και της κατοχής που ρέει στο αίμα του Μογγόλου, είτε γιατί η άλλη «εγγυήτρια» Αγγλία είχε πολύ ισχυρά συμφέροντα στο νησί ώστε να μην επιθυμεί να εγκαταλείψει το τελευταίο ξόανο της αυτοκρατορικής επιβολής της στην Μεσόγειο.
Όμως, με την τουρκία σε διαδικασία αποσταθεροποίησης, με τον Ερντογάν να συνεχίζει τους λεονταρισμούς επιχειρώντας να αποκρύψει τους ισχυρούς εσωτερικούς κλυδωνισμούς, η ανασυγκροτημένη Ρωσία θα μπορούσε να επέμβει διπλωματικά χρησιμοποιώντας το Κυπριακό ως εργαλείο διαπραγμάτευσης για οποιαδήποτε βοήθεια θα ήθελε ο Ερντογάν να λάβει από την μεγάλη άρκτο, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του. Το τελευταίο είναι εξάλλου κοινή επιθυμία Ερντογάν και Πούτιν ο οποίος προτιμά να συνδιαλέγεται με ισχυρές προσωπικότητες και αντίστοιχες «αυτοκρατορίες» όπως η ρωσική.
Η Ρωσία βοήθησε τον τούρκο πρόεδρο να διατηρήσει την εξουσία του μετά το πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού. Μετά τις αλλεπάλληλες ήττες των τούρκων στην Συρία και την αποτυχία του Ερντογάν να ανατρέψει τον Ασαντ, ο νεοσουλτάνος βρίσκεται στο έλεος της Ρωσίας αλλά και του Ιράν και τρόπον τινά του ιδίου του Ασαντ. Τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και η προοπτική της δημιουργίας κουρδικού κράτους, βαραίνουν στις στρατηγικές προτεραιότητές του.
Βεβαίως η Ρωσία έχει ήδη προδώσει την Κύπρο, αφού η μεγαλόνησος δεν έλαβε την στήριξη που χρειαζόταν κατά την δική της οικονομική κρίση, παρά τις έως τότε άριστες σχέσεις με τα ρούβλια των ρώσων πλουτοκρατών. Χωρίς όμως το ρωσικό χρήμα, είναι βέβαιο πως θα βρισκόταν σε ακόμη χειρότερη θέση.
Πάντως η Κύπρος έχει ακόμη την συμπάθεια της Ρωσίας και πάνω σε αυτήν πρέπει αν οικοδομήσει το μέλλον της, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας της. Αυτό προφανώς δεν θα ευχαριστήσει τους Βρετανούς αλλά θα ελαττώσει την Δυτική απειλή στην περιοχή εις ό,τι αφορά την Ρωσία.
Αλλά και η τουρκία θα επωφεληθεί από την απόσυρση των στρατευμάτων της από το νησί. Τόσον οι αντιδικίες με τους γείτονές της όσον και οι αυξημένες ανάγκες της χώρας απέναντι στους τρομοκράτες, κάνουν την παρουσία των τουρκικών δυνάμεων χρησιμότερη στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης παρά στην βόρειο Κύπρο η οποία άλλωστε, ας μην γελιόμαστε, εξαρτάται ήδη ποικιλοτρόπως και θα εξαρτάται από την απέναντι ακτή, ακόμα και αν τα στρατεύματα κατοχής αποσυρθούν. Πέραν επομένως από τις εντυπώσεις, η Τουρκία δεν έχει πολλά να χάσει αποσυρόμενη από το νησί.
Εάν όπως δείχνουν τα πράγματα η προσέγγιση Άγκυρας-Μόσχας συνεχιστεί, η Ρωσία μπορεί να ζητήσει από την τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο.
Καθώς η Τουρκία επιχειρεί να διασχίσει τις συμπληγάδες Κούρδων και Ισλαμικού κράτους, παραπαίοντας μεταξύ της αρχικής κοσμικής πολιτικής του Ερντογάν και της νεοοθωμανικής στροφής που πραγματοποίησε γίνεται φανερό ότι η τουρκία του Ερντογάν ενδιαφέρεται περισσότερο για μια τιμητική, πολιτιστική επιρροή στο όνομα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους τούρκους της διασποράς και τους τουρκογενείς πληθυσμούς, παρά για μια εδαφική εξάπλωση την οποίαν όπως απεδείχθη και με τους Κούρδους και με την Συρία, και ιδιαιτέρως συνεπεία της αποψιλώσεως των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων μετά το πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού, δεν είναι σε θέση να πραγματοποιήσει.
Ο Ερντογάν εξέθρεψε ένα τέρας. Στήριξε οικονομικά και στρατιωτικά την συριακή αντιπολίτευση εκτός Συρίας, και την ποικιλόμορφη δραστηριότητα του ISIS, όπως κατήγγειλαν στελέχη της συριακής κυβερνήσεως κατά την επίσκεψή μας στην Δαμασκό τον περασμένο Μάιο, και έχουμε δημοσιεύσει στην ΕΜΠΡΟΣ. Αυτό το τέρας έρχεται τώρα να τον κατασπαράξει, πλήττοντας τον τουρισμό και την οικονομία της τουρκίας, επιστρέφοντάς την από την δημοφιλή κοσμικότητα μεταξύ των αραβικών πληθυσμών της Μεσογείου που ξεφάντωναν την Πρωτοχρονιά στην Κωνσταντινούπολη, στην τριτοκοσμική αστυνομοκρατία και την καταπιεστική στρατοκρατία.
Η τυχοδιωκτική πολιτική Ερντογάν και οι παρακρούσεις μεγαλείου που κατά καιρούς επιδεικνύει, οδηγούν τον ίδιο και την χώρα του σε περιπέτειες που είναι δυνατόν να εικάσουμε, αλλά όχι να προβλέψουμε πλήρως την έκταση και τον χρόνο εξελίξεώς τους. Οι τούρκοι βεβαίως θα ακολουθήσουν πρόθυμα τις πολιτικές Ερντογάν καθώς συσπειρώνονται γύρω από τον πρόεδρό τους σε καιρούς επιβουλής όπως αντιλαμβάνονται αυτήν των τρομοκρατικών επιθέσεων. Ήδη ο φιλοκυβερνητικός Τύπος κατηγορεί την CIA και ο ίδιος ο τούρκος πρόεδρος αισθάνεται προδομένος από τους συμμάχους του. Αυτό κάνει την πιθανότητα αντιπερισπασμών στην Θράκη και το Καστελόριζο, ιδιαιτέρως ορατή.
Ο ρόλος του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ θα είναι εδώ σημαντικός, όχι ενεργά αλλά δια της απουσίας του. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ ακολουθήσει την πολιτική που υποσχέθηκε, αυτήν της μη αναμείξεως και του μέτρου στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αντιτιθέμενος στο λόμπυ των όπλων και εναγκαλιζόμενος τους εμπόρους και την μεσαία αμερικανική τάξη των φιλόδοξων επιχειρηματιών, ο Ρώσος πρόεδρος έχει ανοιχτό τον δρόμο της κυριαρχίας στην ζεστή θάλασσα του Αιγαίου.
ΕIΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 