ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Άρθρο της Ειρήνης Δημοπούλου στην εφημερίδα «Χρυσή Αυγή»

Η Κοιλάδα των Πεσόντων (Valle de los Caidos, στα Ισπανικά), είναι ένα μνημειώδες ταφικό συγκρότημα, στα βορειοανατολικά της Μαδρίτης. Σχεδιάστηκε την δεκαετία του 1960 ως μνημείο για τους νεκρούς του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου που διήρκεσε από το 1936 έως το 1939. Στην Κοιλάδα έχει χτιστεί ένα μοναστήρι και μια τεράστια εκκλησία βασιλικού ρυθμού, και δεσπόζει ένας Σταυρός ύψους 150 μέτρων. Στον χώρο βρίσκονται θαμμένοι οι σοροί 33.000 νεκρών από όλες τις εμπόλεμες πλευρές.

Εκεί βρίσκεται ο τάφος του αμφιλεγόμενου ηγέτη των Ισπανών Εθνικιστών, Φρανθίσκο Φράνκο, ενός Συντηρητικού αξιωματικού του Πεζικού, που διοίκησε την Ισπανία μέχρι τα μέσα της δεκαετία του ’70, αλλά και του δολοφονημένου (και προδομένου) Εθνικιστή διανοούμενου, ιδρυτή και ηγέτη της Ισπανικής Φάλαγγος, Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα (24/4/1903-20/11/1936).

Ο Ισπανικός Εμφύλιος έδωσε μερικές εξαιρετικά ηρωικές σελίδες στην Ιστορία που γράφουν όσοι πιστεύουν πως το Έθνος είναι η φαμίλια τους, και η Πατρίδα το σπίτι τους. Αυτοί που τους λέμε με ένα όνομα Εθνικιστές, έτσι όπως συμπιέζονται πρόσωπα και ιδεολογίες υπό τις καταστάσεις της σύγχρονης εξελισσόμενης πραγματικότητας.

Έδωσε ακόμη μερικές εξαιρετικές σελίδες στην Λογοτεχνία από τον Χέμινγουεϊ και τον Καζαντζάκη ως τον Μελά και την Ζέη.

Το Αλκάθαρ, ένα κάστρο στην παλιά πρωτεύουσα της Ισπανίας, το Τολέδο, έκανε τον Γάλλο συγγραφέα ΜωρίςΜπαρρές, να γράψει πως «είναι κατασκευασμένο μ’ ένα ρυθμό βαρύ, σαν να διακηρύττει: «Δεν νοιάζομαι να φαίνομαι όμορφο. Μου φτάνει (να νοιώθω) ότι οι κακοί τρέμουν και οι καλοί νοιώθουν ασφάλεια».

Πολιτοφύλακες του Λαϊκού Μετώπου, των Κομμουνιστών, δηλαδή, άρχισαν την πολιορκία του, τέτοιες μέρες, στις 21 Ιουλίου 1936. Η πολιορκία έληξε στις 27 Σεπτεμβρίου με την άφιξη της Στρατιάς της Αφρικής υπό τον «Χενεραλίσσιμο» Φράνκο. Στο Αλκάθαρ είχαν κλειστεί 1.150 πολεμιστές, και είχαν καταφύγει 520 γυναίκες και 50 παιδιά, προτιμώντας να αμυνθούν μέχρι θανάτου, από το να πέσουν στα χέρια των Κομμουνιστών.

Να επισημάνουμε για τους μη γνωρίζοντες, ότι οι «ανεκτικοί» «δημοκράτες», μεταξύ 1936 και 1939, σκότωσαν 13 Επισκόπους και πάνω από 2000 ιερείς, και βεβήλωσαν 20000 εκκλησίες. Μόνο το Φθινόπωρο του 1936 δολοφονήθηκαν στις φυλακές της Μαδρίτης 12, κατ’ άλλους 15 χιλιάδες Εθνικιστές πολιτικοί κρατούμενοι, που το μόνο έγκλημά τους ήταν πως ήσαν Εθνικιστές. Ιδιαίτερη μεταχείριση επιφύλασσαν στις Μοναχές, τις οποίες διαπόμπευαν, δολοφονούσαν, διαμέλιζαν τα σώματά τους και τα σκόρπιζαν στους δρόμους της Βαρκελώνης.

Εκεί λοιπόν , στο Αλκάθαρ, τέτοιες μέρες, γράφτηκε μια τραγική ιστορία.

Ο Συνταγματάρχης Χοσέ Μοσκαρντό, Διοικητής της Κεντρικής Σχολής Ασκήσεων της Ακαδημίας Πεζικού, είχε τρεις γιους. Ο ένας βρισκόταν στην Βαρκελώνη, οι δύο άλλοι στο Αλκάθαρ μαζί με την μητέρα τους. Θεωρώντας πως στο κάστρο τους περίμενε βέβαιος θάνατος, προτίμησε να τους διώξει να κρυφτούν στο Τολέδο, νομίζοντας ότι οι Κομμουνιστές δεν θα πείραζαν μια γυναίκα και δυο ανήλικα παιδιά. Οι Κομμουνιστές τους συνέλαβαν.

Ο περίφημος τηλεφωνικός διάλογος που ακολουθεί βρίσκεται γραμμένος με χρυσά γράμματα στους τοίχους του Αλκάθαρ:

– Εμπρός, εμπρός, εδώ ο αρχηγός της Mιλίτσια. Σας δίνω διορία 10 λεπτά για να παραδοθείτε. Αν δεν το κάνετε, θα τουφεκίσουμε το γιο σας το Λουίς που τον έχουμε κρατούμενο.

– Το πιστεύω.

– Για να ξέρετε ότι σας λέω την αλήθεια, ο γιος σας παίρνει το ακουστικό.

– Μπαμπά…

– Τι κάνεις, παιδί μου;

– Λένε πως θα με τουφεκίσουν, αν δεν παραδοθείς.

– Λοιπόν, δώσε την ψυχή σου στον Θεό και πέθανε σαν Πατριώτης.

– Σε φιλώ πολύ, μπαμπά!

– Σε φιλώ πολύ, παιδί μου!

Ο Αρχηγός της Μιλίτσιας ξαναπαίρνει το ακουστικό. Ο Μοσκαρντό του λέει:

– Μπορείτε να συντομέψετε την διορία σας γιατί το Αλκάθαρ δεν θα παραδοθεί ποτέ!

Ακούγεται ο πυροβολισμός.

Τέτοιες μέρες, στις 27 Ιουλίου 1936, ένα δεκαεξάχρονο παιδί, ο Λουίς Μοσκαρντό, δολοφονήθηκε από τα κομμουνιστικά κτήνη, αυτά που μιλούν ως τα σήμερα με ωραία παχιά σαν τον Κουτσούμπα, σαν τον Φίλη, σαν τον Κοτζιά, λόγια, για «δημοκρατία» και «ελευθερία».

Οι Κομμουνιστές δεν θέλουν να γράφουμε. Θέλουν να γράφουν την Ιστορία όπως τους συμφέρει. Όπως έμαθαν πως γίνεται από την Γαλλική Επανάσταση και δώθε. Έτσι τραμπουκίζουν και το Βλαχογιάννειο μουσείο στην Βέρροια, για το οποίο θα διαβάσετε σε άλλη σελίδα της εφημερίδος μας.

Οι Εθνικιστές όμως εξακολουθούμε να γράφουμε Ιστορία. Φιμώνουν τις εθνικιστικές φωνές στο διαδίκτυο, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Έτσι έκαναν και τότε.

Τον Ιούλιο του 1936, ο Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος (23/5/1905-29/10/1936) Ισπανός Εθνικιστής, πτυχιούχος της Φιλοσοφίας, των Φυσικών Επιστημών και των Μαθηματικών, συνδικαλιστής, πολιτικός, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος, συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της Μαδρίτης, στην απομόνωση, με εντολή να μην έχει πρόσβαση σε βιβλία, χαρτί και στυλό. Τον δολοφόνησαν μέσα στην φυλακή.

Χωρίς βιβλία, χωρίς χαρτί, χωρίς στυλό. Ο φόβος των Γιακομπίνων, των Κομμουνιστών, των ψευτοδημοκρατών, είναι η γνώση. Μην μάθετε, μείνετε στραβοί και κουφοί, να δέχεστε όσα σας λέμε αδιαμαρτύρητα. Και οι διαμαρτυρίες σας να είναι απελπισμένες, στέρφες, να οδηγούν στον δικό σας χαλασμό.

Ούτε ένας αιώνας δεν έχει περάσει από μια Εθνικιστική επανάσταση που στέφθηκε από την νίκη, και κράτησε όρθια την Ισπανία, δίνοντάς της ώθηση και ανάπτυξη ως το 1975.

Σήμερα, οι αρνητές της Θρησκείας, οι λάτρεις του σκότους, οι υπηρέτες των τρωκτικών, ζητούν η Κοιλάδα των Πεσόντων να αδειάσει από τους νεκρούς της, και στα μνημούρια τους να μπουν αυτοί που αφρίζουν όταν βλέπουν τον Σταυρό. Οι Ισπανοί βρίσκονται στους δρόμους. Αγκαλιάζουν το μνημείο, εκεί που βρίσκονται θαμμένοι οι νεκροί τους, οι νεκροί που ούτε ως νεκροί δεν μπορούν να βρουν ησυχία όσο θα μεταδίδεται ο ιός της Αριστεράντζας. Φωνάζουν «Ζήτω η Ισπανία!», «Κάτω τα χέρια από την Κοιλάδα!». Οι Σοσιαλιστές της κυβέρνησης του Πέδρο Σάντσες δεν τους ακούν. Θέλουν να κάνουν την Κοιλάδα «μνημείο για τα θύματα του Φασισμού». Θέλουν να σβήσουν την Ιστορία. Έτσι θα παραπλανήσουν νομίζουν τους Ισπανούς, και δεν θα βλέπουν την ανεργία που έχει σκαρφαλώσει στο 17% ούτε τα καραβάνια του Ισλάμ.

Όλη η Ευρώπη, αγαπητέ αναγνώστη και αναγνώστρια είναι σε πόλεμο. Κάθε Ευρωπαϊκή Πατρίδα δίνει την δική της μάχη. Μα όλες οι μάχες είναι μέρος του μεγάλου πολέμου που μας αρέσει δεν μας αρέσει έρχεται, ήρθε, είναι εδώ. Είτε θα ζήσουμε ως μια μεγάλη, ισχυρή Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, είτε θα χαθούμε. Ας αποφασίσουμε και ας πράξουμε αναλόγως. Μέχρι την Νίκη, και πέρα από αυτήν.