Στις 27 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη, καταδικάζεται σε θάνατο από “δικαστήριο” του “Δημοκρατικού Στρατού”. Το “έγκλημά” της είναι ότι οργάνωσε την διαφυγή των παιδιών της, της μάνας, της αδελφής και της ανηψιάς της, και άλλων συχωριανών, 20 ατόμων συνολικά, ώστε να μην οδηγηθούν στο Σιδηρούν Παραπέτασμα των σοσιαλιστικών παραδείσων. Εκτελέστηκε την επομένη, 28 Αυγούστου. Ηταν 41 ετών.
Χρόνια αργότερα, ο μοναχογιός της, θα αναζητήσει τους δολοφόνους της μάνας του. Και θα βρει τον Κατή που την καταδίκασε. Δεν θα τον σκοτώσει. Θα γράψει όμως ένα βιβλίο που θα κάνει γνωστή την ιστορία της Ελένης σε 26 γλώσσες σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
«Στις 28 Αυγούστου 1948, μια ζεστή αποπνιχτική μέρα, γύρω στις δωδεκάμισι, μερικές χωριάτισσες ζαλωμένες ξύλα κατέβαιναν ένα απόκρημνο μονοπάτι πάνω από το χωριό Λια, έναν οικισμό με σταχτιά λιθόχτιστα σπίτια σε μια βουνοπλαγιά κάτω ακριβώς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Όπως οι γυναίκες αντίκρισαν το χωριό στα πόδια τους, απάντησαν μια φριχτή συνοδεία.
Μπροστά και πίσω, κρατώντας τουφέκια, ήσαν κάμποσοι από τους κομμουνιστές αντάρτες, που κατείχαν το χωριό τους τελευταίους εννιά μήνες —ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα συνεχιζόταν. Φρουρούσαν δεκατρείς δεσμώτες, που βάδιζαν για εκτέλεση ξυπόλυτοι, τα πόδια τους μαύρα και πρησμένα από το φάλαγγα. Κάποιος, ανήμπορος από το ξύλο να βαδίσει ή έστω ν’ ανακαθίσει, ήταν δεμένος πάνω σ’ ένα μουλάρι.
Ανάμεσα στους κατάδικους ήσαν και πέντε χωριανοί του Λια: Τρεις άντρες και δύο γυναίκες. Η πιο ηλικιωμένη σκουντούφλαγε με το χαμένο βλέμμα της τρέλας. Ήταν η θεία μου Αλέξω Γκατζογιάννη, πενήντα έξι χρονών. Η νεότερη, με καστανωπά μαλλιά, γαλανά μάτια και ξεσκισμένο λουλακί φουστάνι, έπιασε το βλέμμα από τις συγχωριανές της και κούνησε το κεφάλι της. Ήταν η μάνα μου, Ελένη Γκατζογιάννη, σαράντα ενός χρονών…».
Βρισκόμαστε στο 1985. Το βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη γίνεται ταινία. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν δίνει άδεια να πραγματοποιηθούν τα γυρίσματα στην Ηπειρο, και η ταινία γυρίζεται στην Ισπανία.
Αλλά και η προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους είναι επεισοδιακή.
Είδα την ταινία στους Αμπελοκήπους. Εξω από τον κινηματογράφο μαζεμένοι οι ρεμπεσκέδες του ΚΚΕ , μας προπηλάκιζαν, έκλειναν τον κλοιό γύρω μας, πετούσαν αντικείμενα. Μερικούς μήνες μετά, θα ενταχθώ στην Νεολαία ΕΠΕΝ.
Η Αριστερή τρομοκρατία των αδίστακτων αήθων κομμουνιστών συνεχίζεται, τότε και τώρα το ίδιο απάνθρωπη, το ίδιο εγκληματική.
Λια 1948- Αμπελόκηποι 1985 – Αθήνα 2018
Οσοι ξεχνούν, είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν την τραγική ιστορία.
Δεν ξεχνούμε. Αλλωστε, μόνον ο Θεός μπορεί να τους συγχωρέσει τα εγκλήματά τους.
ΕΔ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 