Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ  ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Σάββατο βράδυ, 17 Νοεμβρίου 2018, παρακολουθώ στην τηλεόραση τις ομάδες των παρακρατικών να καίνε την Αθήνα. Οι ρεπόρτερς μεταδίδουν τα τεκταινόμενα σαν να πρόκειται για αγώνα ποδοσφαίρου. «Τώρα βγαίνει η ομάδα», «πετυχαίνει την υδροφόρα», «αντεπίθεση οι Αστυνομικοί».

Εκεί έφθασε την Πατρίδα μας ο μεταπολιτευτικός συρφετός. Να είναι το κέντρο της πόλης αποκλεισμένο, οι κάτοικοι να οχυρώνονται στα σπίτια τους, το Πολυτεχνείο να καταστρέφεται για ακόμα μια φορά.

Εδώ και 40 χρόνια ο Ελληνικός λαός εκπαιδεύεται στην αναρχία με μεθόδους παθητικής και ενεργητικής βίας. Οι κυβερνήσεις, ιδιαιτέρως αυτές της Αριστεράς, καθοδηγημένες από τα αμερικανικά πρότυπα επικοινωνίας, με κορυφαία την χειριστική στο έπακρον κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καταστέλλει το φρόνημα της πλειοψηφίας. Όσοι αντιδρούν, το κάνουν απελπισμένα, σπασμωδικά, βίαια, χωρίς πυξίδα και σχέδιο.

Ζούμε σε έναν παραλογισμό. Γιατί να θέλει κανείς στα λογικά του να βανδαλίσει ένα αρχιτεκτόνημα όπως το Πολυτεχνείο που όμοιό του δεν ξαναγίνεται; Για τον ίδιο λόγο που θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα και  τον πολιτισμό ολόκληρο. Για τον ίδιο λόγο που γκρεμίζει το Πολυτεχνείο και σηκώνει τσαντίρια στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. Γιατί μισεί, και δεν αγαπά την Πατρίδα του. «Αγάπα και κάνε ό,τι θες», σύμφωνα με την ρήση του Ιερού Αυγουστίνου («Μια για πάντα, σας δίνεται ένας συνοπτικός κανόνας: Αγαπάτε και κάντε ό,τι θέλετε. εάν σιωπάτε, να σιωπάτε από αγάπη. εάν φωνάζετε, φωνάξτε από αγάπη. εάν ελέγχετε, να ελέγξετε από αγάπη. εάν δείχνετε έλεος, να δείχνετε έλεος από αγάπη. ας είναι η αγάπη, η εσωτερική ρίζα, γιατί από αυτήν την ρίζα τίποτα άλλο δεν μπορεί να βλαστήσει, παρά μόνο το καλό», In Epistolam Joannisad Parthos, 7,8. PL 35,2033 στο «Θεραπεία της Ψυχής» Αλεξίου ιερομονάχου, εκδ. Αρμός).

Ε, λοιπόν, αυτοί που καταστρέφουν, αυτοί που καίνε, αυτοί ειδικά που καίνε ελληνικές σημαίες, δεν αγαπούν την Ελλάδα, δεν αγαπούν τον συνάνθρωπο, δεν αγαπούν ούτε τον εαυτό τους, γιατί αν τον αγαπούσαν δεν θα τον εξευτέλιζαν.

Γύρω από το Πολυτεχνείο, η επανάσταση των μυστικών υπηρεσιών απέναντι σε ένα καθεστώς που αγάπησε τον λαό, του πήγε φως και νερό στα χωριά, αυτά που ερήμωσε η εσωτερική μετανάστευση του Καραμανλή, και όσων έφαγαν τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ, μετατρέποντας τους νοικοκυραίους σε θυρωρούς, εξακολουθεί να σκορπίζει, κοντά μισόν αιώνα μετά, τον τρόμο.

Όχι μόνο κάθε χρόνο, αλλά κάθε εβδομάδα, γειτονιές με ωραιότατα νεοκλασικά κτίρια, παραδίδονται στην καταστροφή. Έτσι στα μουγκά απαξιώθηκαν η Πατησίων, η Μάρνη, η Πειραιώς.

Ένας οδοστρωτήρας μίσους περνά πάνω από την πόλη. Μίσος που προέρχεται από το σύμπλεγμα κατωτερότητας των ακαμάτηδων απογόνων, απέναντι στους εργατικούς προγόνους. Το μίσος των τζιτζικιών για τα μυρμήγκια, και των σκωλήκων για τους αετούς.

Η μεταπολιτευτική γενιά είναι αρκούντως τεμπέλα και εγωίστρια για να κατασκευάσει οτιδήποτε ωραίο, πέρα από τα γυάλινα κτίρια της «λεωφόρου Βωβού», καθρέφτη του αρχοντοχωριατισμού της ΠΑΣΟΚαρίας. Για αυτό και καταστρέφει ό,τι δεν μπορεί όχι να δημιουργήσει αλλά ούτε καν να διατηρήσει, ενώ καμώνεται  την ευρωπαία, που θαυμάζει τα κτίρια στο Παρίσι και στην Βιέννη, αλλά «πού η Ελλαδίτσα,  τέτοιον πολιτισμό…». Τα παιδιά αυτής της νεοπλουτίστικης ελίτ είναι που καίνε την Αθήνα, πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα την απαξίωση, την αμορφωσιά, το μίσος των γονιών τους.

Ο Πολιτισμός είναι Πολιτική, όπως η Πολιτική είναι Πόλεμος με άλλα μέσα. Αγαπώ τον Πολιτισμό της πατρίδας μου, γιατί είμαι καρπός της, από την αρχαία της πηγή ως τον λαϊκό πολιτισμό μας, και την αναγέννηση της σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας που κάποιοι, λίγοι, -γυναίκες, κυρίως-, τολμούν. Θαυμάζω και σκέφτομαι καθαρά, ανακαινισμένα και σε χρήση τα υπέροχα κτίρια της Αθήνας και των άλλων πόλεων της χώρας μας. Επιδιώκω οι συμπατριώτες μου να εργάζονται σε εργασίες που θα αναδεικνύουν την δημιουργικότητα, το σθένος και την φαντασία τους. Εκτιμώ τις αξίες της κοσμιότητας και της αξιοπρέπειας. Οραματίζομαι το κράτος μας ισχυρό και τους πολίτες μας εύπορους και ευτυχείς. Αυτός δεν είναι ο λόγος που ασχολείται κανείς με τα κοινά, η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο; Αυτό μοι δοκεί,  κι αν για αυτό κάποιοι θα με στολίσουν με τα γνωστά επίθετα της πολιτικής και ιδεολογικής ακρότητας, ας είναι.

Την ίδια ώρα που οι «πολεμικοί» ανταποκριτές αναμετέδιδαν τα κατορθώματα των φυντανιών της Μεταπολίτευσης, σε ένα τηλεοπτικό σταθμό παιζόταν μια ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, από αυτές που δεν περνούν συχνά από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Ανάμεσα στην ιστορία του σεναρίου, από όπου παρήλασαν ξιπασμένοι, νεόπλουτοι και ξεπεσμένοι παρακμίες του τότε, ένας λαϊκός κρεατέμπορος με φέρελπι υιό φοιτητή ιατρικής, και ένας στρατιωτικός καθ’ όλα ντόμπρος και έντιμος, (διόλου τυχαία οι δυο αυτοί, Λαός και Στρατός, στο τέλος της ταινίας συγγενεύουν…), παρεμβάλλονταν σκηνές από επίκαιρα των Αθηνών της εποχής, η πομπή της βασιλικής άμαξας και των ιππέων, η παρέλαση των αρμάτων, ο λαός που δεν φοβόταν να συναθροιστεί και να ζητωκραυγάσει αυτούς που τον έκαναν να αισθάνεται κύριος στον τόπο του.

Οι παλαιότεροι αναγνώστες θα θυμούνται ένα άρθρο με τίτλο «Η Αθήνα μου» που έγραψα τα Χριστούγεννα του 2011. Αυτή η Αθήνα, αυτή η πόλη, και οι άλλες πόλεις και τα χωριά μας, η Πατρίδα της εργασίας, της ευταξίας, της λογικής, της αξιοπρέπειας, του μέτρου, αλλά και της χαράς, της ζεστασιάς και της ασφάλειας, είναι η Ελλάδα που θέλουμε να φέρουμε ξανά στην ζωή μας και στις ζωές των παιδιών μας. Είναι η Ελλάδα που οι Έλληνες είχαμε, αλλά αφήσαμε να μας γλιστρήσει από τα χεριά από εφησυχασμό και οκνηρία ή βουλιμία και αφροσύνη. Η δική μας Αθήνα, δεν είναι η Αθήνα των μπαχαλάκηδων, των υποκριτών της Αριστεράς που την μια συνωστίζονται για να χαριεντιστούν στην αμερικανική πρεσβεία και την άλλη παίζουν τους προστάτες των προλετάριων εναντίον των «Φονιάδων των λαών Αμερικάνων», ούτε των υποκρινόμενων τους πατριώτες φοβικών, χτικιοδεξιών της ΝΔ και των δορυφόρων της. Είναι η Ελλάδα των Ελλήνων που εργάζονται και δημιουργούν χωράφια γόνιμα, οικογένειες, τεχνολογία και πολιτισμό, επιχειρήσεις και αυτοκρατορίες, και όλοι μαζί σχηματίζουμε την μεγάλη οικογένεια του Έθνους. Για αυτήν την Πατρίδα εργαζόμαστε. Αυτήν την Πατρίδα θέλουμε. Αυτήν την Ελλάδα θα δημιουργήσουμε.

(Δημοσιεύθηκε στο φ. 278 της Εθνικής Εφημερίδος ΕΜΠΡΟΣ)