Το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης αναγνωρίζεται ως Ανθρώπινο Δικαίωμα, σύμφωνα με το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ποια είναι όμως τα όρια της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, του τελευταίου προπυργίου και συνάμα θεμελίου λίθου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και ποιος τα προσδιορίζει; Είναι «κάποια ζώα περισσότερο ίσα από τα άλλα», κατά Τζωρτζ Όργουελ, και, ποιος εν τέλει «δικαιούται δια να ομιλεί» (για να θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης Μένιο Κουτσόγιωργα);
Η σύγχρονη καθεστωτική Αστυνομία της Σκέψης είναι η απόλυτη μηχανή καταστολής και σε αυτήν φαίνεται ότι ήδη υποβάλλεται η παγκόσμια κοινωνία, χωρίς να καταλάβει πώς “για το καλό της”, “μεγάλα κ’ υψηλά” τριγύρω της “έκτισαν τείχη”…
Την αντίθεσή τους σε αυτήν την εξαπλούμενη «πολιτική ορθότητα» η οποία στην πραγματικότητα είναι το προκάλυμμα της απόλυτης καταστολής, διατράνωσαν στην Ρώμη το Σάββατο 9 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους, εκατοντάδες Ιταλοί, μέλη και φίλοι της Φόρτσα Νουόβα, της Φιάμα Τρικολόρε και νεολαιίστικων εθνικιστικών οργανώσεων, ως απάντηση σε μια μεθοδευμένη εκστρατεία αυθαιρέτων απαγορεύσεων, συκοφαντιών και ανυπόστατων καταγγελιών.
Οι αιτίες είναι βεβαίως γνωστές, ασχέτως με τον χώρο και τον χρόνο της αδικίας. Αυτό που αλλάζει κατά περίπτωση είναι οι εκάστοτε αφορμές. Το πολιτικό κατεστημένο, «δημοκρατικό» καθώς είναι, δίνει σε όλους την… άδεια να έχουν άποψη και να την εκφέρουν, αρκεί να ταυτίζεται με αυτήν του κυρίαρχου συστήματος, και να εξυπηρετεί το Καθεστώς. Διαφορετικά «πάει περίπατο» και η πλειοψηφία και η δημοκρατία. Πρόσφατο παράδειγμα οι αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών στην χώρα μας, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «ρατσιστικές» (μια από τις λέξεις-μπαμπούλες του συστήματος συλλογικού ελέγχου), επειδή δεν θέλουν να γυρίσουμε στην τουρκοκρατία, στα τζαμιά και στις πρακτικές που γνώρισε από πρώτο χέρι ο Ελληνισμός στους τέσσερις αιώνες της οθωμανικής επιβολής. Όταν αντιστέκεσαι σε αυτήν την συνωμοσία, στην μεν καλύτερη περίπτωση κάποιος πολιτικάντης σου λέει «…ναι, ναι» και σε αγνοεί, στην δε χειρότερη βρίσκεσαι στην… δυσμένεια του “συντρόφου”, που μπορεί να σε στείλει είτε στην φυλακή είτε στον άλλο κόσμο, με κάποιο «αδιευκρίνιστο» ατύχημα ή έγκλημα. Και τις δύο περιπτώσεις τις έχουν γνωρίσει οι Εθνικιστές.
Στην γειτονική μας Ιταλία ένα πανό με την υπογραφή της Φόρτσα Νουόβα, το οποίο καλούσε σε «πόλεμο εναντίον του συστήματος», προκάλεσε αντιδράσεις από το φάσμα του εκεί «συνταγματικού τόξου», που έσπευσε σε διαφόρους βαθμούς να το καταδικάσει.
Ο Ματέο Σαλβίνι από την πλευρά του (του οποίου η Λέγκα στηρίχθηκε στις εκλογές από την ευρύτερη πατριωτική και εθνικιστική παράταξη), υιοθέτησε μιαν ισορροπιστική τακτική, αναγκαία για την πολιτική του στόχευση, καταδικάζοντας «κάθε είδους ολοκληρωτισμό, κόκκινο ή μαύρο» και υπογραμμίζοντας πως, εφόσον ένα κόμμα συμμετέχει στις εκλογές, συνεπάγεται ότι αποδέχεται το Σύνταγμα και τις Αρχές τις οποίες αυτό θεσπίζει. Η φράση του Ιταλού πολιτικού θυμίζει τα χρόνια της ΠΑΣΟΚοκρατίας, όταν οι «Πρασινοφρουροί» και άλλες … «δημοκρατικές δυνάμεις» ξεσπάθωναν ρουφιανεύοντας και βιαιοπραγώντας στα σχολεία και στα πανεπιστήμιά μας για να εξοβελίσουν τους «φασίστες». Έτσι αυτή η εξισορροπιστική πολιτική εξίσωση αναδείχθηκε τελικά σε πράξη ύστατης πολιτικοπνευματικής αντίστασης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.Τα χρόνια περνούν, αλλά οι προκλήσεις παραμένουν, επανέρχονται και ανακυκλώνονται σε όλες τις πατρίδες της Γηραιάς Ηπείρου μας.
Το περασμένο Σάββατο, στην «Αιωνία Πόλη», στην πλατεία όπου βρίσκεται το τιμωρό των ψευτών, θρυλικό «Στόμα της Αλήθειας», νέοι κάθε ηλικίας, βετεράνοι των «μολυβένιων χρόνων», της αιματοβαμμένης δεκαετίας του 1970, του ’80, και του σήμερα, στάθηκαν δίπλα στους σημερινούς εφήβους, προκειμένου να προασπίσουν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση της σκέψης και του λόγου, όταν μάλιστα αυτή όχι μόνο δεν απειλεί, αλλά επισημαίνει και αποκαλύπτει την αλήθεια, καλώντας τον λαό σε αντίσταση ενάντια στην ισοπέδωση.
Ανεβασμένος στην καρότσα ενός ημιφορτηγού, ο φλογερός ρήτορας Ρομπέρτο Φιόρε, ηγέτης της Φόρτσα Νουόβα και πρόεδρος της πανευρωπαϊκής «Ενωσης για την Ειρήνη και την Ελευθερία», υπερασπίστηκε με τον λόγο του ακριβώς αυτό το δικαίωμα.
Στηρίζοντας το μεγάλο ζήτημα της ελευθερίας του λόγου για το οποίο έχει συρθεί δολίως στα δικαστήρια η εθνικιστική παράταξη στην χώρα μας, ο Μη-εγγεγραμμένος Ευρωβουλευτής του Λαϊκού Συνδέσμου, Αθανάσιος Κωνσταντίνου, πήρε τον λόγο και τόνισε πως εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές γνωρίζουμε πολύ καλά την χαλκευμένη αδικία.
Ακολούθησε συντεταγμένη πορεία παράλληλα με τον αρχαιολογικό χώρο του ρωμαϊκού Μεγάλου Ιπποδρόμου και στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε μεγάλη συνάθροιση σε κλειστό συνεδριακό χώρο, όπου επιπλέον του επικεφαλής της Φόρτσα Νουόβα, ομίλησε ο διάσημος νομικός, καθηγητής του ποινικού δικαίου Κάρλο Ταορμίνα, ο κλασικός φιλόλογος Αττίλιο Καρέλλι – Γενικός Γραμματέας του εθνικοπατριωτικού κόμματος Φιάμα Τρικολόρε και Πρόεδρος του Κέντρου Παραδοσιακών Μελετών «Άδραστος», εκπρόσωποι Ευρωπαϊκών οργανώσεων από την Ισπανία, το Βέλγιο, την Κροατία και την Ρουμανία, καθώς και ο Ευρωβουλευτής Αθανάσιος Κωνσταντίνου. Απαντες εξέφρασαν την στήριξή τους στον αγώνα για την ελευθερία του Λόγου και υπογράμμισαν την αναγκαιότητα της αντίστασης απέναντι στην επιχειρούμενη δαιμονοποίηση της γνώμης .
Ισως, τελικά, η μοναχική προσπάθεια του Ουίνστον Σμιθ, του ήρωα του δυστοπικού «1984», να αντιδράσει στην καταστολή που βαφτίζει το ψέμα αλήθεια και ενθαρρύνει το «να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται, να τα ανασύρεις από τη λήθη μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει», να μην είναι και τόσο μοναχική.
Όπως ανέφερε στο επιμύθιο της τοποθέτησής του ο Ευρωβουλευτής Αθανάσιος Κωνσταντίνου: «Κάθε φορά οφείλουμε ν’ αναζητούμε την προσφορότερη απόκριση, ώστε να υπερασπιστούμε τα δίκια και την ελευθερία των λαών μας».
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 