Είτε θα τους κάνουμε θεούς είτε θα τους εξορίζουμε στα τάρταρα. Η “άσπρο-μαύρο” προσέγγιση των γεγονότων αποτελεί φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση την τελευταία δεκαετία, και όχι αναίτια. Τα δίπολα “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” και “εμβόλιο νάναι κι ό,τι νάναι-δεν μπολιάζομαι, δεν μπολιάζομαι” είναι τα κομβικά σημεία της πόλωσης αυτής της περιόδου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η κριτική για την προσωπικότητα του πρίγκιπα Φίλιππου, Δούκα του Εδιμβούργου, και πάλαι ποτέ πρίγκιπα της Ελλάδος, ακολουθεί την γενικότερη τάση. Και στα μεν ξεσκονίσματα στην πλάτη της Αγγλικής πρεσβείας δεν μπορεί κανείς να αντιλέξει, όπως δεν μπορεί να διαφωνίσει με τα ρομαντικά σχόλια που αυθόρμητα προκαλεί η αναδρομή στο βασιλικό παραμύθι. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η τελευταία συμπάθεια προς τους βασιλείς κρύβει έναν υγιή πυρήνα νοσταλγίας για μια “χρυσή εποχή” κοινωνικής αρμονίας, πριν την επέλαση της “πάλης των τάξεων” και της ασίγαστης λαιμαργίας των γιάπηδων και των νεόπλουτων.
Είναι η ίδια ενδόμυχη επαναστατικότητα “εμπρός, πίσω!” που εκφράζουν οι συμμετέχοντες στις πρόσφατες ψηφοφορίες του δημοφιλούς “Ράδιο Αρβύλα”, στις οποίες οι επιλογές “κατάργηση πολιτικών” (9/4) και “Πάσχα στο χωριό” (12/4) κατατρόπωσαν τις επιλογές “παίρνετε ένα εκατομμύριο ευρώ” και “άνοιγμα των μπαρ”.
Η αντιμετώπιση του θανάτου του συζύγου της βασίλισας της Αγγλίας από τους συλήβδην “αντιβασιλικούς” αποτελεί επιβεβαίωση της νοσηρότητας της ελληνικής πολιτικής αντιλήψεως του “αντί” σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Κάποιοι βασιλόφρονες οι οποίοι εξ οικογενειακής παραδόσεως διατηρούν μια συμπάθεια προς τον θεσμό, υπερέβαλλαν εαυτούς ωσάν ο μακαρίτης Φίλιππος να ήταν ο παππούς τους. Εάν είχαν επιδείξει την ίδια ζέση και δραστηριότητα για τον Φίλιππο τον Μακεδόνα, η Ελληνο-σκοπιανή διένεξη θα είχε ενδεχομένως διαφορετική πορεία.
Οι νεοβασιλόφρονες, αυτοί δηλαδή που βρίσκονται στις παρυφές μεταξύ του “ξεσκονίσματος” της νεοδημοκρατικής πολιτικής και της υποψίας ότι μπορεί πράγματι ο πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδος να δραστηριοποιηθεί ενεργά στα ελληνικά πράγματα, αποτελούν μια θλιβερή ομάδα που θα προσκυνούσαν και τον πρίγκιπα της Ζαμούντα αρκεί να τους μοίραζε χρυσούν ωρολόγιον.
Οι “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω” ακροδεξιοί εξαπέλυσαν πρωτοφανείς κατάρες στον αποθανώντα, υιοθετώντας όλα τα κλισέ της Αριστεράς, παραβλέποντας σημαντικά γεγονότα και χρεώνοντας στον μακαρίτη, δικά τους ελλείμματα.
Γράφτηκε εκτενώς, για παράδειγμα, ότι ο Φίλιππος, ο οποίος έφυγε βρέφος μηνών από την γενέθλιά του Κέρκυρα, μισούσε τους Έλληνες και δεν ξαναπάτησε το πόδι του στην Ελλάδα.
Φευ, μπορεί ο Φίλιππος να είχε εκφράσει πικρία για την παραλίγο εκτέλεση του πατέρα του και την εκδίωξή του που σήμανε και την διάλυση της οικογένειάς του, επισκέφθηκε όμως την Ελλάδα αρκετές φορές και διατηρούσε αγαθές σχέσεις με τους Έλληνες συγγενείς του.
Ηταν, γράφουν, μισέλληνας, και μάλιστα εξ αίματος, και φέρων προπατορικό αμάρτημα, επειδή ο πατέρας του, πρίγκιπας Ανδρέας, καταδικάστηκε σε θάνατο στην “Δίκη των 6”, μια δίκη με την οποία η πολιτική τάξη της Ελλάδος θέλησε να αποσείσει τις ευθύνες της για την Μικρασιατική Εκστρατεία και την επακολουθήσασα καταστροφή, και η οποία ακυρώθηκε από τον Αρειο Πάγο το 2010, δικαιώνοντας μετά θάνατον τους 8 κατηγορουμένους, εκ των οποίων εκτελέστηκαν οι 6.
Οι μετά θάνατον “υπερπατριώτες” υβριστές του πρίγκιπα Φίλιππου, απευθύνουν στον νεκρό και ακόμη άθαφτο, κατάρες που δεν εκστόμισαν ούτε όταν προ τριών μόλις ετών 100 συνέλληνές μας κάηκαν ζωντανοί στο Μάτι (και εκατοντάδες τραυματίστηκαν βαριά και έχασαν τα σπίτια τους) λόγω της εγκληματικής αμέλειας πολλών μικρών, μεσαίων και μεγάλων παραγόντων του ελεύθερου Ελληνικού κράτους (μάλιστα κάποιοι μου έκαναν την παρατήρηση γιατί επέμενα να δημοσιεύω στην εφημερίδα που τότε διηύθυνα, και επί ένα χρόνο, μέχρι την διακοπή της έκδοσής της το 2019, μια κόκκινη ταινία η οποία ανέγραφε “Μάτι 23 Ιουλίου 2018 – Εμείς δεν ξεχνάμε” ).
Γιατί κατηγορείται μετά θάνατον ένας 99χρονος πρίγκιπας της Αγγλίας; Διότι, λένε, δεν έσωσε τα Ελληνόπουλα της Κύπρου από την αγχώνη του κυβερνήτη της μεγαλονήσου, Χάρτινγκ (του βετεράνου της Καλλίπολης, με προϋπηρεσία στην καταστολή εξεγέρσεων στην Ασία και στην Αφρική). Και για εμάς μεν τους Έλληνες το έπος της ΕΟΚΑ αποτελεί ένα δαφνοστεφανωμένο κεφάλαιο της Ιστορίας μας, για την Αγγλία όμως (τότε ακόμη Βρετανική Αυτοκρατορία) ήταν μια ένοπλη εξέγερση σε ένα έδαφος που θεωρούσε δικό της σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες, στις οποίες ως γνωστόν εντρυφούν οι νεόκοποι γεωπολιτικοί αναλυτές, ο δε Φίλιππος δεν ήταν βασιλιάς της Ελλάδος οπότε το μένος και η αρά θα ήσαν δικαιολογημένες, αλλά σύζυγος της βασίλισσας μιας χώρας που αντιμετώπιζε ένοπλα κινήματα σε πλήθος χωρών που αποζητούσαν, και δικαίως, την ανεξαρτησία τους.
Είναι ζήτημα χρόνου αυτοί οι διαπρύσιοι μαχητές να ζητήσουν τα ρέστα του Σολωμού Σολωμού από τον Αλλο Κόσμο, επειδή δεν κατέβασε εν τέλει την σημαία του κατακτητή από τον ιστό, μιας και αυτοί -αν βεβαίως είχαν τα κότσια…- θα την κατέβαζαν και θα την τάιζαν στους κατακτητές για πρωινό.
Μπορείς πολλά και σε πολλά επίπεδα να πεις, αναφορικά με τον εκλειπόντα και με τους βασιλικούς οίκους ανά τον κόσμο για την ενεργή συμμετοχή ή την σιωπηλή τους συγκατάβαση στα δεινά του πλανήτη προκειμένου να διατήρήσουν τους θρόνους τους και τα προνόμιά τους.
Μπορείς όμως και να θυμηθείς ότι είναι οι τελευταίοι μιας μακράς Ευρωπαϊκής παραδόσεως, που καταφέρνουν να προσφέρουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς στους λαούς τους, υπεράνω μικροκομματικών εχθροπαθιών οι οποίες καθιστούν τους πολιτικούς δυνάστες, και τους λαούς δυστυχείς.
Μπορείς να πεις ότι η πολιτική σκηνή της Ελλάδος πουλάει αντιβασιλικά τσιτάτα από την εποχή του “Εθνάρχη” ο οποίος με το γνωστό τρικ του δημοψηφίσματος έγινε πολιτικός-βασιλιάς στην θέση του βασιλιά, ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την επιρροή των γόνων του ελληνικού βασιλικού οίκου οι οποίοι συνδέονται με εξ αίματος και εξ αγχιστείας συγγένειες με όλους τους νυν και τέως βασιλείς της Ευρώπης, προκειμένου να προαχθούν τα ελληνικά ζητήματα. Και ναι, εάν ένας Αφρικανός ο οποίος γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν δυόμισυ δεκαετίες κάνει περήφανους τους Ελληνες, μια Ευρωπαϊκή οικογένεια της οποίας τα μέλη γεννήθηκαν τον τελευταίο ενάμισυ αιώνα επί ελληνικού εδάφους, πολέμησαν για την Ελλάδα, και επέκτειναν τα σύνορά της απελευθερώνοντας επί βασιλείας τους εδάφη, από τα Επτάνησα τα οποία δόθηκαν από τους Αγγλους ως “προίκα” στον Γεώργιο Α’ , ως την Ηπειρο και την Βόρειο Ηπειρο που απελευθερώθηκαν επί Κωνσταντίνου Διαδόχου και Στρατηλάτη, είναι ελληνική, με τις καλές και τις κακές της στιγμές.
Μπορείς να πεις πως ο Πρίγκιπας Φίλιππος αποτελεί έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας εποχής όπου οι αξίες τους καθήκοντος προς την Πατρίδα και την Οικογένεια είχαν θεμελιώδη σημασία, εμπνέοντας τους πολίτες…
Ηταν επίσης από τους σπάνιους ανθρώπους οι οποίοι όσο ψηλά και αν φθάσουν έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Ερωτηθείς, για παράδειγμα, το 1967, εάν θα ήθελε να επισκευφθεί την Σοβιετική Ενωση, είπε το περίφημο “Θα ήθελα πολύ να πάω στην Ρωσία, παρότι οι μπάσταρδοι δολοφόνησαν την μισή μου οικογένεια” (αναφερόμενος στους Τσάρους).
Μπορείς να πεις πως, αν και πρωτοπόρος της οικολογίας, ως επικεφαλής της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας και στην συνέχεια του WWF, διατηρούσε ζωηρές επιφυλάξεις για την τροπή και την εμπορευματοποίησή της, εκφράζοντας ως πολύ πρόσφατα τον σκεπτικισμό του για ζητήματα όπως η “κλιματική αλλαγή” .
Μπορείς να πεις, τέλος, ότι ο εκλειπών απετέλεσε ένα υπόδειγμα της θέλησης του ανθρώπου απέναντι στην μοίρα. Κι αν οι κακεντρεχείς άμυαλοι πουν πως πρόκειται, στο κάτω της γραφής για πρίγκιπα και δεν αξίζει συμπόνοια, ας αναλογισθούν πως όσο πιο ψηλά είναι κανείς, τόσο πιο άσχημη και τραυματική είναι η πτώση. Και πως ένας μικρός πρίγκιπας, ένα παιδί που κάποτε περιφερόταν εξόριστο χωρίς πατρίδα, χωρίς πατέρα και μητέρα, κατάφερε να κρατηθεί στο ύψος της θέσεώς του με αξιοπρέπεια επί επτά δεκαετίες, και να εμπνεύσει τον σεβασμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Και αυτό δεν είναι λίγο.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 