Η γιορτή της Γυναίκας, αν και με την σημερινή της παγκόσμια μορφή καθιερώθηκε στις ΗΠΑ το 1909, πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, δηλαδή, είναι μια Σοσιαλιστική γιορτή. Είναι μια γιορτή στην οποία η κοινότητα που αγκαλιάζει τα μέλη της, με συνείδηση της αξίας της προσφοράς τους, τα τιμά. Οσα θρησκευτικά συστήματα, ιδεολογίες, καθεστώτα και πολιτεύματα αντιλήφθηκαν την δυναμική της γυναικείας φύσεως και την μοναδική ικανότητά της να δημιουργεί συνήθειες, προσεταιρίστηκαν την Γυναίκα, την προσάρμοσαν στα αφηγήματά τους και επιχείρησαν να την τιθασεύσουν, να την φέρουν στα μέτρα τους και να την χρησιμοποιήσουν.
Η Σοβιετική προπαγάνδα εξυμνεί την Γυναίκα σε όλες τις πιθανές ιδιότητές της: μητέρα, αγρότισσα, σύντροφος, επιστήμονας, κοινωνική αγωνίστρια, μπροστάρισσα.
Επιπλέον, της προσδίδει μία ακόμη ξεχωριστή ιδιότητα, αυτή της πρωτοπόρου της συμφιλίωσης μεταξύ των φυλών, και της εγγυήτριας της παγκόσμιας ειρήνης.
Μιας ειρήνης η οποία θα κερδηθεί μέσα από τον πόλεμο, θερμό ή ψυχρό, και της οποίας η γυναίκα είναι η ηγερία.
Η Ηγερία ήταν, να σημειωθεί, γυναίκα, νύμφη η οποία έγινε σύζυγος του δεύτερου βασιλιά της Ρώμης, μετά τον Ρωμύλο, του μυθικού Νουμά Πομπίλιου, ο οποίος για να αποδώσει ιερότητα στους νόμους του (πάντοτε οι άνθρωποι χρειάζονται να τους πουλήσεις ένα θεόπνευστο ιδανικό για να σε ακολουθήσουν), διέδιδε πως η νύμφη του υπαγόρευε τους νόμους ενώ περπατούσε στο δάσος. Ηταν, με άλλα λόγια, μια από τις πολλές γυναίκες που διοικούν από το παρασκήνιο.
Οι Φασιστικές και Εθνικοσοσιαλιστικές απεικονίσεις επενδύουν στον ρόλο της Μητέρας, γιατί αυτό επέβαλε η θρησκευτική ταυτότητα των Ρωμαιοκαθολικών Ιταλών, και γιατί η αγωνία της διαιώνισης της Λευκής φυλής βρισκόταν στο επίκεντρο της ιδεολογίας των Γερμανών.
Η Φασιστική προπαγάνδα έχει έντονα τα στοιχεία της θυσίας των γυναικών, ιδιαίτερα στον καιρό του πολέμου.
Δεν ξεχνά όμως και τις Σοσιαλιστικές καταβολές του Φασισμού, την λατρεία της τεχνολογίας και της πρωτοπορείας του “νέου κόσμου” που θα έφερνε (όπως και έφερε).
Η Εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα επικεντρώνεται στην κατασκευή ενός σχεδόν αρρενωπού γυναικείου σώματος, το οποίο είναι σε θέση να παράξει υγιείς και ρωμαλαίους απογόνους.
Ταυτόχρονα, οι ελίτ, επενδύουν στο πολυτελές θηλυκό συντροφιάς, το οποίο θα συναντήσουμε αμέσως μετά τον πόλεμο στην Δύση.
Η γυναίκα “Εύα” προειδοποιείται για αρκετά δεινά τα οποία προκαλεί η θηλυκή της φύση, αφού μπορεί εύκολα να εξαπατηθεί, να παρασυρθεί ή και να βιασθεί, από συγκεκριμένες εθνοφυλετικές ομάδες.
Οι Αγγλοσαξωνικές δυνάμεις, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, θέλουν την γυναίκα ικανή να καταφέρει τα πάντα ώστε να στηρίξει ή να συμμορφώσει τον άνδρα με τις αναγκαιότητες της ζωής, τις φυσικές, αλλά και τις τεχνητές όπως ο πόλεμος.
Οι Αμερικανοί προβάλλουν με την γυναίκα το πρακτικό, νοικοκυρεμένο, πουριτανικό στοιχείο της ταυτότητάς τους, καθώς και τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία του πιονιέρου.
Ταυτόχρονα η γυναίκα χρησιμοποιείται ως μέσο πειθαναγκασμού του υγιούς άνδρα να πολεμήσει για την (θηλυκή) πατρίδα.
Παράλληλα, ο γυναικείος ψυχισμός ενεργοποιείται ώστε η γυναίκα να προστατευθεί από τον πιθανό βιασμό της (μια παλιά τακτική επιβολής στην γυναίκα, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό πολέμου), επίσης από συγκεκριμένη εθνοφυλετική ομάδα.
Για τους μεταπολεμικούς Καπιταλιστές η Γυναίκα είναι και παραμένει από την μια ένας κομβικός παράγοντας της αγοράς με τον οποίον μπορούν να πουληθούν και να αγοραστούν τα πάντα, από γιαουρτάκια ως αυτοκίνητα, κι από την άλλη μια ακόρεστη καταναλώτρια ειδών τα οποία την μεταμφιέζουν σε αντικείμενο ικανοποίησης κάθε δυνατής φαντασίωσης. Το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας και ιδεατού, το μια γυναίκα να είναι το πρωί εργαζόμενη, το μεσημέρι νοικοκυρά και το βράδυ αντικείμενο του πόθου, χαμογελαστή και ευδιάθετη όπως στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, οδηγεί αναπόφευκτα στα σε έξαρση ψυχικά νοσήματα της σύγχρονης εποχής, και στα απόρθητα πρότυπα τα οποία αναμένει μάταια ο άνθρωπος, και τα οποία ένας τρόπος υπάρχει για να τα προσεγγίσει, βέβαια, η κατανάλωση και άλλων προϊόντων που θα αδειάζουν το πορτοφόλι του και θα γεμίζουν αυτό των καπιταλιστών.
Η εικόνα της γυναίκας μεταβάλλεται από λαό σε λαό και από εποχή σε εποχή. Για τους μετά Χριστόν Ελληνες, η Παναγία αποτελεί την κύρια ενσάρκωση της Γυναίκας. Μητέρα, πρέσβυς προς τον Υιό της, παρηγορήτρια. Το “μανούλα μου!” εναλλάσσεται με το “Παναγία μου!” στην αυθόρμητη επίκληση του θηλυκού. Οι Ελληνες έχουν το προνόμιο και την χάρη να συνενώνουν και να ενσωματώνουν την παλιά τους θρησκεία, στην οποία δεν υπήρχε η τρυφερή Παναγία-Μητέρα, στην νέα.
Στον Ελληνορθόδοξο ναό, οι απεικονίσεις της Παναγίας την τοποθετούν όχι μόνο στο βάθρο της Μητέρας, στα δεξιά της Ωραίας Πύλης, αλλά και στην κορυφή του μεταφυσικού λειτουργικού στερεώματος, του οποίου εποπτεύει ως Πλατυτέρα των Ουρανών πάνω από την Αγία Τράπεζα, δηλαδή το θυσιαστήριο.
Είναι η Παναγία των Ελληνορθοδόξων, η Υπέρμαχος Στρατηγός η οποία οδηγεί το στράτευμα, συνοδευόμενη το δίχως άλλο από δυο πολεμικές αγίες, την Αγία Βαρβάρα, προστάτιδα του Πυροβολικού (η οποία, ας σημειωθεί, είναι προστάτιδα του όπλου και στην Ιταλία, στην Γαλλία και στην Ισπανία, ενώ εικόνα της κοσμούσε και το Πυροβολικό του Γερμανικού Ναυτικού), και την ισαπόστολο Αγία Ειρήνη, προστάτιδα της πάλαι ποτέ εν Ελλάδι, αλλά ακόμη υπαρχούσης εν Κύπρω, Χωροφυλακής.
Κι αν ο μεγάλος πολεμικός θεός Αρης τρομάζει τους ανθρώπους, χτυπώντας ρυθμικά την ασπίδα του, η θεά Αθηνά, ρυθμιστής του Τρωικού πολέμου στο αέτωμα του ναού της Αφαίας στην Αίγινα, χρυσελεφάντινη και λαμπερή στην ακρόπολη των Αθηνών, Πρόμαχος της Αθήνας που φέρει το όνομά της, χάλκινη και ορατή από το Σούνιο, καθώς λέει ο Παυσανίας, παραμένει η στρατηγός, υπέρμαχος των Ελλήνων στο διηνεκές σύμβολο πολέμου και ειρήνης.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 