Σχεδόν μια εβδομάδα έχει περάσει από τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία και μπορούμε με την απαραίτητη απόσταση και την αναγκαία ψυχραιμία να εκτιμήσουμε το αποτέλεσμα.
Παρότι οι κεντρικές κυβερνητικές πολιτικές δεν αναμένεται να αλλάξουν επί τα βελτίω, το μήνυμα των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι αυτό το οποίο έχει ενδιαφέρον να αναλυθεί, ώστε εν συνεχεία να είμαστε σε θέση να συνάγουμε συμπεράσματα προς ενημέρωση, αλλά και προς γνώση και συμμόρφωση, του εγχωρίου πολιτικού δυναμικού.
Σε ό,τι αφορά τις κυβερνητικές επιλογές, αυτές καθορίζονται στο Γαλλικό σύστημα διακυβέρνησης από τον εκάστοτε Πρόεδρο. Αυτό δίνει στον άρτι επανεκλεγέντα Εμμανουέλ Μακρόν την δυνατότητα να εξακολουθήσει την ελιτίστικη νεοφιλελεύθερη πολιτική την οποία εφαρμόζει από την περασμένη θητεία του. Η επανεκλογή του ήταν περίπου βεβαία, και αυτό κάνει το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον.
Αποτελεί, θαρρώ, για τους αναγνώστες μας, σαφή παραδοχή ότι οι «γραμμές» είναι, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, ενιαίες και εκπορευόμενες από υπερκρατικά κέντρα αποφάσεων τα οποία, όπως και οι ηγεσίες τους, είναι μη εκλεγμένα, και επομένως μη λογοδοτούντα στους λαούς, άρα μη δημοκρατικά και επομένως αυταρχικά και αυθαίρετα.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα περιθώριο ελιγμών σε κάθε εθνική πολιτική ηγεσία ώστε να επιβάλλει τις πολιτικές αυτές κατά το μέτρο της δικής της συνειδήσεως, και με την ανάλογη ταχύτητα και δύναμη επιβολής, επιτρέποντας στο μεν παθητικό μέρος της κοινωνίας να προσαρμοστεί, στο δε ενεργητικό να οργανωθεί και να αντισταθεί.
Αυτό βεβαίως προϋποθέτει συνείδηση και προτεραιότητα λογοδοσίας στο έθνος. Για τις ανάγκες του κειμένου θα αποδεχθούμε ότι υπάρχει ακόμη ένα πέπλο συνειδήσεως μεταξύ των πολιτικών ταγών της υφηλίου, το οποίο τους χωρίζει από τους υπερκρατικούς εντολοδότες και τους συνδέει με τους εθνικούς εντολείς τους.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν, επιγραμματικά σε μιαν ερμηνεία των αποτελεσμάτων του δεύτερου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών , τα οποία είναι εκπληκτικά για την Δεξιά της Ταυτότητας και της αντίστασης στην ομογενοποιημένη, υπερεθνική χλαπάτσα.
1. Η ομάδα κομμάτων η οποία στήριξε τον Μακρόν, ο οποίος, επαναλαμβάνουμε, μόλις επανεξελέγη πρόεδρος, δεν έχει την πλειοψηφία στο εθνικό κοινοβούλιο. Ήγουν, τίποτε δεν τελειώνει, αν δεν τελειώσει.
2. Τα αποτελέσματα εκφράζουν την απόρριψη του Εμμανουέλ Μακρόν από τους ενεργούς Γάλλους και τους νέους. Ο Γάλλος πρόεδρος εξελέγη από τους συνταξιούχους, την νομενκλατούρα του Παρισιού και την ψήφο μερίδας μεταναστών. Προ του διλήμματος των δύο άκρων, με το οποίο έπαιξε ο Μακρόν, η γαλλική επαρχία στήριξε την Λεπέν και τον Μελανσόν.
3. Οι 89 βουλευτές τους οποίους εξέλεξε η Εθνική Συσπείρωση, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, είναι διπλάσιοι από αυτούς που προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις και δεκαπλάσιοι από αυτούς που εξέλεξε πριν από πέντε χρόνια.
4. Η κρατική χορηγία την οποία θα λάβει και η οποία ανέρχεται στα 10 εκ. ευρώ, θα βοηθήσει να αποπληρωθούν τα «ρωσικά» δάνεια του κόμματος και να αποκτήσει νέα αυτοπεποίθηση απέναντι στους επικριτές του. Το καλό έλκει το καλύτερο.
5. Η κα Λεπέν κάθε άλλο παρά έχει πεθάνει πολιτικά. Οι 89 βουλευτές της, αποτελούν επιβράβευση των στρατηγικών της επιλογών και επιτυχία του επιτελείου της και της ίδιας. Τα κομματικά επιτελεία, όταν δεν είναι διακοσμητικά, μπορούν να είναι εποικοδομητικά.
6. Το επίπεδο της πολιτικής ανάλυσης το οποίο ζητείται από τα ακροατήρια της ακροδεξιάς είναι κακής και χαμηλής ποιότητας, και όχι μόνον στην Ελλάδα. Η πολιτική μελλοντολογία είναι μια αναποτελεσματική αντισυζήτηση. Είναι μια διασκέδαση τύπου ρωμαϊκής αρένας, όπου ρίχνονται πρόσωπα για άλεσμα από αυτάρεσκους «παράγοντες» του «χώρου». Κανείς από τους δεξιούς ιδεολόγους και «επηρεαστές» της ακροδεξιάς κοινής γνώμης στην Γαλλία δεν προέβλεψε τους 89 βουλευτές της κυρίας Λεπέν.
7. Η Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν, δεν αποδυναμώθηκε από τον ανταγωνισμό του Ερίκ Ζεμούρ. Αντίθετα, απελευθερώθηκε από αντιπαραγωγικούς εγωκεντρισμούς και βαρίδια του παρελθόντος.
8. Η Μαρίν Λεπέν πρότεινε στον Ερίκ Ζεμούρ να είναι υποψήφιος πολύ πριν από την εκστρατεία του 2022, και ο τελευταίος αρνήθηκε, λέγοντας ότι «ο ρόλος του Γκράμσι ήταν πιο αποτελεσματικός» (ο Γκράμσι ήταν, όπως ο Ζεμούρ, συγγραφέας και δημοσιογράφος). Στην πραγματικότητα, ο Ζεμούρ ήθελε να παίξει το προσωπικό του χαρτί. Έκανε λάθος.
9. Η κίνηση Ζεμούρ ουσιαστικά ευνόησε την κα Λεπέν, συσπειρώνοντας τις αντιλεπενικές ψήφους στην ακροδεξιά, και συγκρατώντας τες από το να μετακινηθούν προς συντηρητικά κόμματα από τα οποία δύσκολα θα επέστρεφαν (ξανά) στο ακροδεξιό στρατόπεδο.
10. Η κίνηση Ζεμούρ ήταν μια σοφή πολιτική κίνηση. Ο επί σειρά ετών απολογητής της κας Λεπέν, συγκέντρωσε γύρω από το πρόσωπό του τους «σκληροπυρηνικούς». Τόσο σκληροπυρηνικούς και αντίθετους με την «αριστερή» και «ελευθέρια» κα Λεπέν, που αντιπαρήλθαν την θρησκευτικοφυλετική του ταυτότητα-ταμπού για την Ακροδεξιά.
11. Είναι πιθανόν η κίνηση του κου Ζεμούρ να μην δυσαρέστησε καθόλου το Λεπενικό στρατόπεδο. Εάν χρειάζεται κάποια επισφράγιση αυτού, θα πούμε ότι ο Ζαν Μαρί Λεπέν εόρτασε τα 94α γενέθλιά του με φίλους και συνεργάτες του, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Ερίκ Ζεμούρ. Ενα βιβλίο δεν πρέπει να κρίνεται από τον τίτλο ή το εξώφυλλό του.
12. Η Αριστερά εξακολουθεί να κερδίζει πόντους γιατί καταφέρνει να δημιουργεί εσωτερικούς συνασπισμούς και συμμαχίες, κάτι που η Δεξιά είναι ανίκανη να πράξει. Κανένα ακροδεξιό πολιτικό κόμμα, ομάδα ή γκρουπούσκουλο δεν θέλει ποτέ πραγματικά την ένωση. Όλοι θέλουν να κουνούν χαιρέκακα το δάχτυλο σε όλους, ώστε κάθε φορά να κάνουν τον κυρίαρχο φορέα να φορέσει την ταμπέλα του υπεύθυνου για την ήττα της Δεξιάς, και οι ίδιοι να απεκδυθούν της ηττοπάθειας, οκνηρίας και μετριότητός τους.
13. Εάν η Αριστερά διατηρήσει την δυναμική της, στις Προεδρικές εκλογές του 2027 δεν αποκλείεται η κυρίαρχη πολιτική τάξη, της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς συμπεριλαμβανομένης, να συσπειρωθεί γύρω από έναν Αριστερό υποψήφιο (ο Μακρόν εμφανίστηκε ως ο από μηχανής θεός της Δεξιάς, το 2017) απέναντι από την κα Λεπέν.
14. Ανάμεσα σε δύο κυρίαρχα κόμματα με αρκετά παρόμοια προγράμματα, οι ψηφοφόροι θα επιλέγουν πάντα το ισχυρότερο.
15. Το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι η φιλήδονη αυτοϊκανοποίηση των «στελεχών», αλλά η προώθηση των κομματικών θέσεων πιο κοντά στην εξουσία η οποία θα επιτρέψει την εφαρμογή τους.
15 +1. Τα κόμματα δεν είναι λέσχες ιδεολογικών αναζητήσεων, ούτε κλειστά κλαμπ στοχασμών περί την ιστορία και τo ευ ζην. Είναι μηχανισμοί παραγωγής πολιτικών οι οποίες απαντούν στα φλέγοντα προβλήματα της εθνικής κοινωνίας και του παγκόσμιου «μεγάλου χωριού», και ανάδειξης στόχων με τους οποίους κάθε κόμμα προσδιορίζει την πολιτική του ταυτότητα και εκφράζει την δική του πρόταση διακυβέρνησης. Με άλλα λόγια, τα κόμματα κάνουν την αναγκαία «βρώμικη» αλλά πρακτική δουλειά, με σκοπό οι ιδέες οι οποίες έχουν «ζυμωθεί» και αποκρυσταλλωθεί σε δεξαμενές σκέψεως, να αποκτήσουν πρόσβαση στην εξουσία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο, και η οποία θα τους επιτρέψει να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Τα κόμματα πρέπει να τα ενδιαφέρει η νίκη και μόνον αυτή.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
(Δημοσιεύθηκε πρώτα εδώ)
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 