Το Λονδίνο είναι το μεγαλύτερο το λούνα παρκ της Ευρώπης. Και δεν το λέω μόνο λόγω του Τροχού της Χιλιετίας ή αλλιώς Το Μάτι. Ακόμα περισσότερο φέτος, ο πλανήτης ολόκληρος, από τους επαγγελματίες των βασιλικών σχολιασμών (συμπεριλαμβανομένων αυτών που αγαπούν να μισούν την βασιλεία, αλλά δεν ενοχλούνται από την οικογενειοκρατία των πολιτικών), ως τους λαούς των πέντε ηπείρων της Αυτής Μεγαλειότητος, γιόρτασαν τα 70 χρόνια της βασιλείας της. Το Πλατινένιο Ιωβηλαίο.
Η μακροβιότερη μονάρχις του κόσμου προκαλεί ανάμεικτα αισθήματα, αλλά δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Από τους αναγνώστες πολύχρωμων εβδομαδιαίων περιοδικών και θαμώνες μεσημεριανάδικων, ως οπαδούς της βασιλείας που δεν μυρίζουν πλέον ναφθαλίνη, και σφοδρούς πολεμίους της οι οποίοι αισθάνονται ότι δεν τους αφορά ή τους αφορά λιγότερο από τον Ιλον Μασκ, αγνοώντας ότι όλα τα του σύγχρονου κόσμου περνούν και αποφασίζονται από το Λονδίνο.
Σήμερα, 70 χρόνια μετά από την ανάρρησή της στον θρόνο, η βασίλισσα Ελισάβετ παραμένει δημοφιλής, ίσως πιο δημοφιλής από ποτέ. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό.
Οι Ελληνες και ο θεσμός της βασιλείας
Τις δεκαετίες της αντιβασιλικής υστερίας, πριν η Μαρί Σαντάλ “φορεθεί” από τους νεόπλουτους, η βασιλική οικογένεια της Ελλάδας είχε βρει καταφύγιο όχι στην Κοπεγχάγη της νύφης μας Αννας Μαρίας, αλλά στο Λονδίνο. Εκεί ιδρύθηκε Ελληνικό Κολλέγιο ώστε η πρωτότοκη ελληνίδα πριγκίπισσα και οι αδελφοί της να αποκτήσουν ελληνική παιδεία. Τότε, ελάχιστοι πλην κάποιων Ελλήνων του Λονδίνου και πιστών του θεσμού στην Ελλάδα, έβλεπαν με συμπάθεια τα βασιλικά πράγματα.
Στην Αθήνα, η οργάνωση ΒΕΟ των Κουντουρά-Κουρούκλη είχε μια ενδιαφέρουσα κοινωνική δυναμική. Η Ακροδεξιά σε όλο της το φάσμα πήγαινε ανέκαθεν χέρι-χέρι με τα μνημόσυνα, πριν πάει “χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη”. Εν πολλοίς η Ακροδεξιά εξακολουθεί ως τα σήμερα να κοιτά σχεδόν αποκλειστικά προς τα πίσω, αλληλοσπαρασσόμενη δίκην οπαδικών θυρών. Βλέπεις, το Τώρα θέλει μυαλό και κότσια για να το αντέξεις, το Αύριο θέλει μέθοδο για να το σχεδιάσεις, και η Ακροδεξιά περιμένει η εξουσία να της έρθει αυτοδικαίως στο πιάτο, ως χρωστούμενο της Ιστορίας.
Οι βασιλόφρονες ακόλουθοι ενός απόστρατου αξιωματικού της μουσικής (με κότσια) κατάφεραν να δραστηριοποιηθούν για την αποκατάσταση της βασιλείας στην χώρα (κάτι που δεν χαροποιούσε τον ίδιο τον τέως βασιλιά και, ιδίως, τους αυλικούς του, αν και το γραφείο του εξακολουθούσε να στέλνει Χριστουγεννιάτικες κάρτες μετά φωτογραφιών στους πιστούς). Στην πορεία εισέπραξαν σωρία διώξεων από το Μεταπολιτευτικό κράτος, διότι, ως γίνεται αντιληπτό, ένας απόστρατος της Μουσικής μπορεί να κατεβάσει μια ορχήστρα στο Σύνταγμα και τότε, αλλίμονο στις ξιφολόγχες.
Εκείνο που κατάφεραν στην ΒΕΟ, ήταν τούτο: Στα μνημόσυνα εξέδραμαν σύσσωμες ολόκληρες οικογένειες, παππούδες, γονείς κι εγγόνια. Παρακολουθούσαν τα δρώμενα (σημαίες, θρησκευτικό μνημόσυνο, ομιλίες, πωλήσεις μπρελόκ με τον νεαρό έφιππο Κωνσταντίνο Β΄) και εν συνεχεία κατέληγαν σε κάποια προκλεισμένη ταβέρνα φιλικά προσκείμενου, όπου γινόταν ελληνοπρεπέστατη “ζύμωση” μεταξύ κοψιδιών, χωριάτικης και κρασιού, Ωραίες εποχές μέχρι που κατέληξαν, ως είθισται, στην αγκαλιά της “μητριάς” ΝΔ, κατά αείμνηστο φιλοχουντικό πολιτικό.
Το πείραμα της βασιλοφροσύνης εκείνης της εποχής στην Ελλάδα, έδειξε ότι αυτοί που δεν έπαψαν να ασχολούνται με την βασιλεία ήσαν οι ίδιοι οι “δημοκρατικοί” πολιτικοί. Η βασιλεία ήταν, θεωρητικά και για το μάρκετινγκ στο πόπολο, ο απόλυτος εχθρός τους. Η μονοήμερη επιστροφή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου στο Τατόι για την κηδεία της μητέρας του Φρειδερίκης, το 1981, έγινε μείζον θέμα διαμάχης μεταξύ του Νεοδημοκράτη Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη ο οποίος του έδινε μετά δισταγμού άδεια διανυκτερεύσεως, και του, λίγους μήνες αργότερα, διαδόχου του, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος μόνο που δεν ανέκραξε “καταρίψατε τον Κωνσταντίνο” κατά το “βυθίσατε το Χώρα”. (Οι ζεϊμπεκιές Γιωργάκη Παπανδρέου και οι κουμπαριές Κωστάκη Καραμανλή με τους γείτονες Οθωμανούς συνέβησαν μεταγενέστερα). Εν τέλει ο ο Κωνσταντίνος, τέως βασιλεύς αλλά εσαεί Ελληνας Ολυμπιονίκης, ήρθε, γονάτισε και φίλησε την γη της πατρίδας του (στις πόσες γενιές, στα πόσα αίματα και στα πόσα Ολυμπιακά μετάλλια πολιτογραφείσαι Ελληνας σήμερα, είπαμε;) και η βασίλισσα Φρειδερίκη, πριγκίπισσα του Αννόβερου, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, αναπαύθηκε επιτέλους πλάι στον βασιλέα Παύλο “κάτω από τον ανοικτό ουρανό, στο Τατόι, για να μπορούν τα ελάφια να περπατούν επάνω από μας και τα αγριολούλουδα ν′ ανθίζουν την άνοιξι”.
Η φιλοξενία της βασιλικής οικογένειας στην Βρετανία, δεν κάθησε καλά σε κανέναν, ούτε στους Αριστερούς, ούτε στους Δεξιούς, ούτε και στους Ακροδεξιούς. Η αντίδρασή τους ήταν περίπου όπως αυτή των σημερινών αντιφά, μόνο ανυπόκριτα κρατική. Η βασιλική οικογένεια της Ελλάδας ήταν η αιτία της πολιτικής ύπαρξής τους, ο μπαμπούλας τον οποίον κουνούσαν σε πρώτη ευκαιρία, ως άσβεστη απειλή εναντίον του άσπιλου πολιτεύματος. Ισως πατούσε ένα βαθύ πολιτικό κάλο, γιατί τους θύμιζε ένα παρελθόν το οποίον είχαν συνωμοτίσει να αποσιωπήσουν ή ενδεχομένως και να πλαστογραφήσουν, για να γίνουν εθνάρχες και ένοικοι των Ανακτόρων της Ηρώδου Αττικού, στην θέση των βασιλέων.
Κάποιοι άλλοι θεωρούσαν πως η βασιλεία δεν έκανε όσα θα ήθελαν να κάνει, αγνοώντας ή αποκρύπτοντας ότι ένας βασικός σκοπός της βασιλείας είναι η καλλιέργεια της αυτοσυντήρησης και της συνέχειας, τίποτε διαφορετικό από τον σκοπό μιας οικογένειας χωρικών -μεγαλοχωρικών, στην περίπτωση των βασιλέων-, πριν η ατομικιστική ομφαλοσκόπηση γίνει κανόνας και η αδυναμία στάση ζωής, καθώς η βασιλική οικογένεια συντηρώντας τον Οίκο της, συντηρεί το Εθνος του οποίου προεξάρχει, αφού χωρίς αυτό δεν έχει νόημα η ύπαρξή της.
Η Αυτοκρατορία και η Κύπρος
Ιδιαιτέρως ο ρόλος της Βρετανικής μοναρχίας κατά τον αγώνα της Κυπριακής Ανεξαρτησίας βρίσκει την Ακροδεξιά αντιβασιλική εν χορώ. Πώς να ξεχαστεί πως ήταν η νεαρή βασίλισσα Ελισάβετ η οποία κατέβασε τον ντελικάτο αντίχειρά της για να προχωρήσει ο απαγχωνισμός των ηρώων του Κυπριακού έπους;
Ασφαλώς και δεν πρέπει κανείς να ξεχάσει την θυσία τους, αλλά αν πράγματι την φέρει βαρέως, ίσως είναι προτιμότερο να ενεργήσει αποτελεσματικά προς την κατεύθυνση αυτών για τα οποία αγωνίστηκαν οι κρεμασμένοι, το εξής ένα, την Ενωση με την Μητέρα Πατρίδα, αντί να περιοδεύει στους προθαλάμους όσων βρήκαν την Κύπρο πιο μακρινή από την Κορέα.
Η βασίλισσα Ελισάβετ δεν επεδίωξε να συγκρατήσει μόνο την Κύπρο στο άρμα της Αυτοκρατορίας την οποίαν μόλις είχε κληρονομήσει. Κάπως έτσι συμπεριφέρθηκαν οι Αυτορατορίες σε όλους τους ιθαγενείς λαούς. Κάποιους κυριολεκτικά τους αποδεκάτησαν. Ή μήπως οι άλλοι λαοί δεν μετράνε στην ζυγαριά γιατί είναι “υπάνθρωποι” κατά την γνωστή ακροδεξιά φράση;
Οπως και νάχει, η Ιστορία έδειξε πώς διαχειρίστηκαν οι ανεξάρτητοι πλέον Κύπριοι την ελευθερία την οποίαν πλήρωσαν με την ζωή τους οι ήρωες, και πώς διαχειρίστηκαν οι Ελληνες την χιλιάκριβη και ποτισμένη με αίμα ελευθερία τους. Η Ελληνική Δημοκρατία παρακαλεί να δώσει γη και ύδωρ σε Τούρκους, Αραβες. Κινέζους και άλλους “επενδυτές” τους οποίους εκλιπαρεί δια ελληνολατρών πολιτικών να “ψωνίσουν απεριόριστα”. Το επαναστατικότερο που πρέπει να πιστωθεί στο ελεύθερο έθνος είναι ίσως ότι οι αδελφοί Κύπριοι έκαναν το κράτος τους φορολογικό παράδεισο και “πλυντήριο” Ρώσων ολιγαρχών, μια πράγματι σωτήρια οικονομικά απόφαση. Για το ελληνικό κράτος, η Κύπρος κείται διαχρονικώς μακράν. Αλλωστε και οι ίδιοι οι Κύπριοι δεν θέλουν και πολλά-πολλά με τους παλιοελλαδίτες. Σήμερα, μόνον η Γιουροβίζιον ενώνει, άπαξ του έτους, τα δυο αδελφά κράτη.
Γιατί ζηλεύουμε την βασίλισσα Ελισάβετ
Πίσω από τις ανέξοδες κορώνες, για την πολυπολιτισμική Μεγάλη Βρετανία (η οποία, στο κάτω-κάτω είχε και μια αυτοκρατορία, γεγονός το οποίο δικαιολογεί την παρουσία Ασιατών και Αφρικανών στα εδάφη της, αντίθετα με την μικρά και ατιμασμένη Ελλάδα των μπίζνες-μεν και μπίζνες-γουίμεν του μεταναστευτικού ρίαλ εστέιτ), και τα παράπονα για την συμπεριφορά των Αγγλων τουριστών στο Φαληράκι, η αλήθεια είναι ότι ζηλεύουμε.
Ζηλεύουμε τον σχεδόν παιδικό πατριωτισμό των Βρετανών, δεύτερο μόνο πίσω από αυτόν των Αμερικανών, κι αυτόν τον ενσαρκώνει η ενενηκοντούτις μονάρχις. Ζηλεύουμε το πάθος τους. Την δημιουργικότητά τους. Την πεποίθηση πως η χώρα τους είναι η πιο σπουδαία χώρα στην οποίαν μπορείς να ζήσεις, ανάμεσα στα λιβάδια με τα σγουρόμαλλα πρόβατα, τους κήπους με τα τριαντάφυλλα, τα σκεπασμένα από την ομίχλη κάστρα τα οποία επιμένουν να συντηρούν (άκουσον-άκουσον!) αριστοκράτες που δεν τους πέρασε από λεπίδι αντίστοιχη Γαλλική Επανάσταση, και τις μεγαλουπόλεις με τα γκράφιτι, τους πολύχρωμους κατοίκους και τις εκφάνσεις της τέχνης και της ευζωίας να ξεπετάγονται από κάθε γωνιά, δίπλα σε ουρανοξύστες της αναπαραγώμενης άνεργης τάξης, όπου εξακολουθούν να προσελκύουν ανθρώπους με όραμα και ζήλο.
Ζηλεύουμε όχι επειδή δεν έχουμε, αλλά επειδή κάποτε είχαμε. Η Σπάρτη την οποίαν κομπάζουν πως υπερασπίζονται (λες και τους έχει ανάγκη) αντιβασιλικοί ακροδεξιοί, είχε, να θυμίσουμε, όχι έναν αλλά δύο βασιλειάδες. Βασιλιάς ήταν κι ο Οδυσσέας κι ο Αγαμέμνων, ο Φίλιππος και ο Πύρρος, βασιλιάδες-αυτοκράτορες πολυπολιτισμικών αυτοκρατοριών με ισχυρή ελληνική ταυτότητα, συχνά και ηγεσία, ήσαν και ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, συμπεριλαμβανομένου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (εκτός και αν η Ακροδεξιά τους απαρνηθεί και τους… αποκληρώσει από τα αναθεωρητικά κιτάπια της). Βασιλείς ελευθέρωσαν την Ελλάδα από την Στερεά κι επάνω, ξενκινώντας από την συγκινητική αλλά αποτυχημένη προσπάθεια του Οθωνα (ο οποίος ζήτησε και ετάφη με την Ελληνική φουστανέλα του) ως τον Διάδοχο Κωνσταντίνο τον Στρατηλάτη και τον ξεχασμένο πατέρα του Γεώργιο Α’ ο οποίος πήρε “προίκα” τα Επτάνησα, και επί της βασιλείας του οποίου η Ελλάδα ελευθέρωσε με το σπαθί την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία, την Κρήτη και τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Καμιά τύψη δεν είναι πιο δηλητηριώδης από αυτή που κουβαλάς για κάτι που είχες κι έχασες από δική σου οκνηρία, μωρία ή έστω από λάθος εκτίμηση.
Ζηλεύουμε γιατί, στην έναρξη των εργασιών του Βρετανικού Κοινοβουλίου φέτος, εν τη απουσία της υπέργηρης βασίλισσας, ο επίσης γηραιός Διάδοχος στάθηκε με σεβασμό διακόνου δίπλα στο προσεκτικά καθισμένο στο στολισμένο τραπεζάκι στέμμα το οποίο εκείνη την ώρα ήταν η υλική μορφή της ισχύος και της συνέχειας του έθνους, εν προκειμένω των τεσσάρων εθνών τα οποία απαρτίζουν το Ηνωμένο Βασίλειο. Το αν θα στεφθεί ποτέ βασιλιάς ο μακροβιότερος Διάδοχος της υφηλίου, αμφισβητείται, αν η Οικολογία και ο Οικουμενισμός δεν δώσουν την απάντηση. Μια εβδομάδα αργότερα, η βασίλισσα εγκαινίασε την γραμμή του μετρό η οποία φέρει το όνομά της και παρέστη σε ιπποδρομίες καθώς και στην ανθοκομική έκθεση στο Τσέλσυ, διαχωρίζοντας έτσι, το κύρος και το σφρίγος της εξουσίας που οφείλει να επιδεικνύει μια επίσημη κρατική τελετή, και το οποίο ανέλαβαν να εκπροσωπήσουν ο γιος και ο εγγονός της, από τον εγωισμό της θέσης, της ηλικίας και του χειροκροτήματος. Δεν ξέρω κανέναν πολιτικό ο οποίος θα επέλεγε το καθήκον απέναντι στους θεσμούς, προσπερνώντας τον εγωισμό του.
Ζηλεύουμε γιατί η βασίλισσα Ελισάβετ εχρίσθη με Αγιο Μύρο κατά την στέψη της, “ελέω Θεού”, ενώ οι Ελληνες πολιτικοί φοβούνται και τον Αγιασμό ή κάνουν υποκριτικά πως σεμνήνονται, κρατώντας κεράκια τα οποία η αμηχανία τους δηλώνει πως δεν είχαν κρατήσει ποτέ ή είχαν να κρατήσουν από παιδιά.
Ζηλεύουμε γιατί πρόεδροι της Δημοκρατίας, νεώτεροι από την βασίλισσα Ελισάβετ και άνθρωποι με πτυχία και μόρφωση, δεν έχουν το κύρος, την πυγμή και την αξιοπρέπειά της. Γιατί κανείς ή σχεδόν κανείς τους δεν αντιμετώπισε με αίσθημα τιμής και με σεβασμό, και δεν υπερασπίστηκε τα ελληνικά σύμβολα. Γιατί κανείς πολιτικός γόνος δεν θα τολμούσε να πάει σε εμπόλεμη περιοχή όπως πήγε ο αδελφός του πατέρα της Γεωργίου ΣΤ’ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου και σκοτώθηκε, ο πεπτωκός σήμερα, πρίγκιπας Ανδρέας στα Φώκλαντ και ο πρίγκιπας Χάρυ στο Αφγανιστάν. Ο πατριωτισμός των “ενστόλων” της Ελλάδος επιπλέει αχνιστός συνήθως μετά την αποστρατεία τους.
Ζηλεύουμε γιατί κάθε βασιλική τελετή είναι ένα μάθημα Ιστορίας. Ιστορίας την οποίαν οι βαριεστημένοι μεταπολιτευτικοί καθηγητές και οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους δεν θέλησαν να διδάξουν στα Ελληνόπουλα. Κι όσοι ακόμη δίδαξαν ιστορία τηλεοπτικά, κατέληξαν να λείχουν τις εξουσίες τις οποίες κατέκριναν, προκειμένου να ωφεληθούν οι ίδιοι και οι απόγονοί τους.
Οι υπήκοοι της ηλικιωμένης κυρίας του Γουίνδσορ, από τις ροδομάγουλες Αγγλίδες με τα τουίντ, και τους υπηκόους των πρώην αποικιών, ως τους πανκ και τους αμφιβόλου προθέματος μασκαρεμένους, είναι περήφανοι για την ταυτότητά τους, με όποιο πρόθεμα, εθνοτικό ή άλλο, διαθέτουν. Ακόμη και τα πάρτυ του Μπόρις Τζόνσον τα οποία εμφανίστηκαν ως αφορμή για να του κοστίσουν την πρωθυπουργία, είναι αντιπροσωπευτικά του βρετανικού αισθήματος ανέμελης ανωτερότητος: ετοιματζήδικα σάντουιτς σε πλαστικές συσκευασίες, πίσω από κλειστές πόρτες, κι ένα βγάλσιμο της γλώσσας στον ίδιο τον καθωσπρεπισμό όσων δήθεν επαναστατών δεν τολμούν να διεκδικήσουν αυτό που πιστεύουν σωστό, απαιτώντας την δόξα κρυπτόμενοι.
Η σημασία της Ιστορίας μετριέται με την αντήχηση που κάνει στην ζωή των ανθρώπων για τους οποίους σημαίνει ακόμα κάτι. Για τους Βρετανούς, η βασίλισσα Ελισάβετ είναι η ουρά της Ιστορίας τους (ακόμα κι αν έχει …ουρά ή όχι αυτή, η βασιλική οικογένεια, και όλοι οι παρακαθήμενοι στην Βουλή των Λόρδων, όπως υποστηρίζουν μετά βεβαιότητος Ακροδεξιοί ειδικοί παγκοσμίως).
Η βασίλισσα Ελισάβετ έγραψε Ιστορία και διέσχισε την Ιστορία, συγκρατώντας νήματα που συχνά οι ίδιες οι μεσαίες οικογένειεις χρησιμοποιούν για να παραμένουν ενωμένες: δεν μιλάμε δημόσια για όσα μας χωρίζουν, προχωρούμε ενωμένοι για να συμβιώσουμε και να επιβιώσουμε, παριστάνοντας πως αγαπιόμαστε όταν μισούμαστε, και ίσως έτσι καταφέρουμε να αγαπηθούμε. Ισως, εν τέλει, το “τα εν οίκω μη εν δήμω” να είναι ισχυρότερο από την συναισθηματική αγάπη που αναζήτησαν οι θνητές πριν φιλήσουν τον βάτραχο ο οποίος, φευ, παρέμεινε βάτραχος και μετά το φιλί. Η βασίλισσα Ελισάβετ το απέδειξε, παραμένοντας ευτυχισμένα μαζί και χωριστά με τον Ελληνα πρίγκιπά της.
Η βασίλισσα Ελισάβετ είναι το υπόδειγμα της επιβίωσης. Κατάφερε, με την βοήθεια των συμβούλων τους οποίους είχε την ευφυία να συγκεντρώσει και να διαχειριστεί ορθά την συνεισφορά τους, να ζήσει “ευτυχισμένα και ένδοξα” με το να ξεχωρίζει εκεί που χρειάζεται και να ζει “λάθρα” εκεί που επίσης χρειάζεται. Με την νοικοκυρίστικη παρουσία της, χωρίς δημόσιες εξάρσεις, επιδεικνύοντας ταπεινότητα μέσα στο δικαιωματικό της μεγαλείο, φέροντας εις πέρας την δουλειά της “εταιρείας” με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αποδεχόμενη την μοίρα της, όπως έχει πει η ίδια. Εγινε η πρώτη πριγκίπισσα μηχανικός αυτοκινήτων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ντύθηκε στα κίτρινα, τα πράσινα και τα πορτοκαλί μαζί με τα παιδιά των λουλουδιών, πέρασε από γάμους, διαζύγια, εξεγέρσεις, πολέμους και καταστολή, “συνεχίζοντας με ηρεμία” κατά το περίφημο ρητό του βρετανικού φλέγματος. Οι εξουσία της είναι αποτέλεσμα επιμονής, αφοσίωσης, εξυπνάδας και σχεδόν απάνθρωπης πειθαρχίας, χαρίσματα που την καθιστούν εκπροσωπο της Ιστορίας και της συνέχειας της χώρας της.
Κανείς από όσους αποχώρησαν από την βασιλική προστασία δεν πέρασε καλύτερα μετά την αποχώρησή του, αντίθετα, όλοι θέλουν να την προσεταιριστούν, και να αφήσουν κάτι από την λάμψη της να τους αγγίξει. Ακόμη και οι σκληρότεροι αμφισβητίες στριμώχντονται στα βασιλικά πανεπιστήμια και στους θεσμούς προώθησης της Κοινοπολιτείας.
Αν κάποιοι Βρετανοί έκαναν διαμαρτυρίες εναντίον του Στέμματος, Σιχ, Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Βουδιστές και ιθαγενείς της Καραϊβικής κατέκλυσαν τους χώρους των εορτασμών για το Ιωβηλαίο αυτής που, εκπροσωπώντας με αδιαμφισβήτητη επιτυχία έναν θεσμό σε εποχές ταχείας πολιτικής και πολιτισμικής μετάβασης, καταφέρνει να συγκρατεί όλο τον συμβολισμό των έφιππων φυλάκων, των σημαιών, του σκήπτρου και του στέμματος, αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την κληρονομιά και το μεγαλείο της, αντιλαμβανόμενοι το νόημα του να τιμούν όσα τους συνδέουν.
Και το πράττουν γιατί αναζητούν κάθε ευκαιρία που θα τους κάνει να αισθανθούν ενότητα, υπερηφάνεια και τιμή για την χώρα τους, γύρω από την βασιλική οικογένεια. Ακόμα κι αν η βασίλισσα Ελισάβετ αποτελεί την ουρά της κραταιάς Αυτοκρατορίας που κληρονόμησε.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 