Η Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ (21/4/1926- 8/9/2022) ήταν η τελευταία σταθερά του αναλογικού κόσμου.
Αυτή -όχι η μοναρχία, αυτή προσωπικά- ήταν ο τελευταίος εθνικός θεσμός που δεν είχε περιπέσει σε περιφρόνηση ή δυσπιστία. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αντιληφθεί τι σηματοδοτεί η απώλειά της. Συνοχή, αξιοπρέπεια, μονιμότητα, σταθερότητα, όλα όσα ο “θαυμαστός καινούριος κόσμος” επιδιώκει να αντικαταστήσει με την “διαφάνεια” δηλαδή την αποστέριση του ιδιωτικού βίου, την παραμόρφωση της ταυτότητας των ατόμων και των κρατών, την διαρκή ρευστότητα και αβεβαιότητα των “σύγχρονων νομάδων” οι οποίοι “δεν θα κατέχουν τίποτε και θα είναι ευτυχισμένοι”.
Είτε αντιλαμβάνεται κανείς την σημασία της μετάβασης σε αυτήν, την τελευταία πανσέληνο του αέναου ενιαύσιου κύκλου, είτε όχι, είτε αισθάνεται λύπη είτε καταριέται “το ερπετό” (περισσότερα εδώ) πάνω από το κάστρο του Ουίνδσορ και το ανάκτορο του Μπάκιγχαμ, καθώς η Γιούνιον Τζακ άρχισε να κυματίζει μεσίστια, ένα ουράνιο τόξο εμφανίστηκε για μερικά λεπτά, και εξαφανίστηκε όπως ξαφνικά είχε εμφανιστεί. Σε πείσμα των πολεμούντων τους θεσμούς της ανθρωπότητας, ο Θεός σώζοι.
Οσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν, δεν θα αντιληφθούν ποτέ τι σημαίνουν οι δηλώσεις της εκλειπούσης για τον λαό της, όπως και για κάθε λαό το παράδειγμα του ηγέτη του.
«Αν με ρωτήσουν τι πιστεύω για την οικογενειακή ζωή μετά από 25 χρόνια γάμου, μπορώ να απαντήσω με την ίδια απλότητα και πεποίθηση, είμαι υπέρ».
Το 2012, όταν η Κέιτ Γουίνσλετ βραβεύτηκε με CBE, είπε στην Βασίλισσα ότι “αγαπά να είναι μαμά” ακόμη περισσότερο από το να είναι ηθοποιός, στο οποίο η Βασίλισσα φέρεται να απάντησε: «Ναι. Αυτή είναι η μόνη δουλειά που έχει σημασία».
«Οι γυναίκες είναι αυτές που έχουν εμπνεύσει ευγένεια και φροντίδα στην σκληρή πορεία της ανθρωπότητας».
Τα παιδιά «διδάσκουν σε όλους ένα μάθημα -όπως ακριβώς κάνει η χριστουγεννιάτικη ιστορία- ότι στην γέννηση ενός παιδιού, υπάρχει μια νέα αυγή με ατελείωτες δυνατότητες».
Σε έναν αυξανόμενα αποστειρωμένο και επιδιωκόμενα στείρο κόσμο, η Βασίλισσα Ελισάβετ έδειξε τι σημαίνει το πρότυπο της απλής ζωής στην φύση, θεμέλιο της αληθινής αριστοκρατείας και του πατριωτισμού, δηλαδή της αγάπης στην γη των πατέρων.
Σύμφωνα με την βασιλική ιστορικό Κέιτ Ουίλιαμς «ως άνθρωπος, ήταν πολύ λιτή και έχει να κάνει πολύ με την ανατροφή της ως παιδιού του πολέμου».
Η απλή δίαιτά της με τοπικά προϊόντα και κρέας είχε λίγα “μίλια φαγητού” -δηλαδή απόσταση από τον παραγωγό στον καταναλωτή, πιθανότατα ευκολότερο όταν κάποιος κατέχει γη και δάση για κυνήγι.
Χρησιμοποιούσε ξανά το χαρτί περιτυλίγματος, κράτησε έπιπλα για δεκαετίες, ξαναφόρεσε ρούχα, καλλιέργησε μέλι στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και έκανε διακοπές στη Σκωτία στο κτήμα της στο Μπαλμόραλ.
«Δεν έλεγε ρητά «κοίτα με, είμαι τόσο οικολόγος!», δήλωσε η καθηγήτρια Ουίλιαμς. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο ζούσε η βασίλισσα ήταν «σε μεγάλο βαθμό ο τρόπος με τον οποίο ζούσαν οι άνθρωποι τις δεκαετίες του 1940 και του 1950», όταν το σιτηρέσιο ήταν γνωστό.
Την περίοδο της πανδημίας, ανέφερε στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά της για την Παράδοση, με το γνωστό αγγλικό φλέγμα: «…τραγουδώντας τα κάλαντα (εφόσον η μελωδία είναι γνωστή), διακοσμώντας το δέντρο, δίνοντας και λαμβάνοντας δώρα ή βλέποντας μια αγαπημένη ταινία της οποίας γνωρίζουμε ήδη το τέλος, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι οικογένειες εκτιμούν τόσο συχνά τις χριστουγεννιάτικες ρουτίνες τους. Βλέπουμε τα δικά μας παιδιά και τις οικογένειές τους να ενστερνίζονται τους ρόλους, τις παραδόσεις και τις αξίες που σημαίνουν τόσα πολλά για εμάς, καθώς αυτές περνούν από την μια γενιά στην άλλη, ενίοτε επικαιροποιημένες με την αλλαγή των καιρών. Το βλέπω στην δική μου οικογένεια και είναι πηγή μεγάλης ευτυχίας».
Αυτήν την αίσθηση του χιούμορ επέδειξε και στο περίφημο σκετς που ετοιμάστηκε για το Πλατινένιο Ιωβηλαίο
Σε έναν υστερικά εγωκεντρικό κόσμο, έδειξε τι σημαίνει η έννοια του καθήκοντος και η συνέπεια σε αυτό. Μάλιστα, όχι κάποιου καθήκοντος το οποίο επιλέγεται (και συχνά καταπατάται) αλλά αυτού που επιβάλλεται από την γέννηση και το οποίο η Βασίλισσα Ελισάβετ εξετέλεσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, παρά την ευθύνη μιας Αυτοκρατορίας που καλύπτει το 1/3 του πλανήτη, τους περιορισμούς, την πίεση και την μοναχικότητα της “ελέω Θεού” θέσεώς της.
«Δεν γνωρίζω καμία φόρμουλα επιτυχίας, αλλά με τα χρόνια έχω παρατηρήσει ότι ορισμένα χαρακτηριστικά της ηγεσίας είναι καθολικά και συχνά αφορούν την εύρεση τρόπων ενθάρρυνσης των ανθρώπων να συνδυάσουν τις προσπάθειές τους, τα ταλέντα τους, τις ιδέες τους, τον ενθουσιασμό τους και την έμπνευσή τους και να συνεργαστούν.”
«Όταν η ζωή φαίνεται σκληρή, οι θαρραλέοι δεν ξαπλώνουν και αποδέχονται την ήττα· αντίθετα, είναι όλο και πιο αποφασισμένοι να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον».
«Όλοι πρέπει να έχουμε ισορροπία μεταξύ δράσης και προβληματισμού. Με τόσους πολλούς περισπασμούς, είναι εύκολο να ξεχάσουμε να σταματήσουμε και να κάνουμε έναν απολογισμό».
«Αν όλοι μαζί προχωρήσουμε με ακλόνητη πίστη, υψηλό θάρρος και ήσυχη καρδιά, θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή την παλιά Κοινοπολιτεία, που όλοι αγαπάμε τόσο πολύ, κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες, πιο ελεύθερο, πιο ευημερούν, πιο ευτυχισμένο, και μια πιο ισχυρή επιρροή και καλό στον κόσμο, από ό,τι ήταν στις μεγαλύτερες μέρες των προγόνων μας. Για να το πετύχουμε αυτό, δεν πρέπει να δώσουμε τίποτα λιγότερο από το σύνολο του εαυτού μας, αυτό είναι το σύνθημα που έχουν φέρει πολλοί από τους προγόνους μου, ένα ευγενές σύνθημα, «Υπηρετώ».
«Δηλώνω ενώπιον όλων σας ότι ολόκληρη η ζωή μου, είτε είναι μεγάλη είτε σύντομη, θα είναι αφιερωμένη στην υπηρεσία σας και στην υπηρεσία της μεγάλης αυτοκρατορικής μας οικογένειας στην οποία ανήκουμε όλοι, αλλά δεν θα έχω την δύναμη να εκτελέσω μόνη μου αυτή την απόφαση, εκτός κι αν συμμετάσχετε μαζί μου, κάτι που σας προσκαλώ τώρα να κάνετε. Ξέρω ότι η υποστήριξή σας θα δοθεί ανελλιπώς. Ο Θεός να με βοήθήσει να εκπληρώσω τον όρκο μου και ο Θεός να ευλογεί όλους εσάς που είστε πρόθυμοι να τον μοιραστείτε μαζί μου».
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 