Αρχή του χρόνου αλλά το “τέλος μιας εποχής” είναι αυτό που απασχολεί τούτες τις μέρες τα ελληνικά ΜΜΕ. Μερικούς μήνες πριν, τα παγκόσμια ΜΜΕ μιλούσαν για ένα άλλο “τέλος εποχής” καθώς ο κόσμος απαχαιρετούσε τη βασίλισσα Ελισάβετ. Σήμερα ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο “τελευταίος” βασιλιάς των Ελλήνων. Τα ελληνικά ΜΜΕ αντιμετώπισαν τον θάνατό του με αμηχανία. Καλά η βασίλισσα της Αγγλίας που ποιος την ήξερε δια ζώσης. Τούτον εδώ που τον ξέρει κόσμος, τι θα τον κάνουμε; Να τον κλείσουμε σε μερικά βιβλία να τελειώνει; Είδες τι έγινε με τον Μαρμαρωμένο. Τον θυμούνται ακόμα, λίγοι, ξελίγοι, τον θυμούνται, ποίημα, παραμύθι, λίγοι αλλά τον θυμούνται αιώνες μετά. Αυτός όμως είναι φρέσκος, ένα φέρετρο ακόμα ζεστό. Ενα φέρετρο είναι πάντα άβολο. Κάπως να φύγει από τη μέση, να μπει στη γη να το ξεχάσουμε.
Μα να που αυτό ίσως να μην είναι το τέλος. “Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά” φώναξαν λίγα μέτρα από την πλατεία Συντάγματος, από τα ανάκτορα, δηλαδή. Και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο. Και φώναξαν “Παύλο! Παύλο!”. Και το καινούριο “Ψωμί, αλάτι και Παύλο στο παλάτι!”. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.
Ο επίδοξος βασιλέας Παύλος Β’ έστειλε σήμερα ένα διαφορετικό μήνυμα από αυτό που προπαγάνδιζαν με ανακούφιση τα κανάλια. Αντί για τέλος, μίλησε για αρχή. “Δεν είναι αυτό το τέλος, πατέρα”, είπε ο πενηνταπεντάχρονος γιος, σύζυγος και πατέρας πέντε παιδιών. Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην πλάτη των πολιτικών. Τι εννοείς, δεν ξεμπερδέψαμε; Οχι, για την αιώνια ζωή έλεγε ο Παύλος και για τη μνήμη του πατέρα του που θα ζει στις καρδιές των δικών του ανθρώπων. Σίγουρα; Και το αυτοκίνητο με τις βρετανικές πινακίδες γιατί έγραφε K13 GRE ; Πιστεύει η ελληνική βασιλική οικογένεια ότι είναι συνέχεια των Βυζαντινών αυτοκρατόρων όπως διατείνεται εδώ και δεκαετίες μιας μερίδα ιστοριοδιφών, εγενεαλογώντας τον τεθνεώτα και μέσω των αυτοκρατορικών γάμων με τους Ρομανώφ;
Υστερα, εκτός από την παλλαϊκή ταφή, είναι κι η άλλη ψυχρολουσία στις τηλεοράσεις: Ο απίδοξος Παύλος Β’ θα έρθει να μείνει με την οικογένειά του στην Αθήνα. Μόνιμα. Κακός μπελάς. Ενας έφυγε, εφτά θα έρθουν; Ισως να είναι καλά, να βάλει πλάτη γιατί η κόπρος στους σταύλους του Αυγείου ξεχείλισε και βρώμησε όλη η χώρα κι η μυρωδιά έφθασε ως τας Βρυξέλλας και ξανάγινε ρεντίκολο το ψευτορωμαίικο που αφήνει τους εχθρούς του έθνους να αλωνίζουν και σπιουνεύει τα τηλέφωνα, τις κρεβατοκάμαρες και τα τασάκια του ενός και του άλλου.
Ανατρεπτικά πράγματα ακούστηκαν σήμερα στη Μητρόπολη των Αθηνών. Η οικογένεια είναι το θεμέλιο της κοινωνίας. Μια μεγάλη οικογένεια, με πέντε παιδιά κι εννιά εγγόνια. “Τα εγγόνια σου είναι το μέλλον της οικογενείας”, είπε ο ως πριν λίγο διάδοχος Παύλος, κι έδειξε τα τέσσερα αδέλφια του και τα εννιά παιδιά τους. Δεν είναι μόνος. Δεν είναι ο τελευταίος. Αλλο ρυάκι ιδρώτα στην πλάτη. Ιλιγγος. De Grèce, De Grecia, όπως και να το πεις, της Ελλάδας.
Είπε κι άλλες άγνωστες λέξεις με τα ελληνικά του τα καλύτερα από πολλών κι ας έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με την απαγόρευση να πατήσει το χώμα όπου γεννήθηκε. Είπε για το καθήκον προς την Πατρίδα, “την Πατρίδα μας”. Είπε “ευλογημένες ένοπλες δυνάμεις”. Είπε για την πίστη και την εκκλησία που προστατεύει ο βασιλιάς. Λέξεις και έννοιες βγαλμένες σαν από σχολικό αναγνωστικό. Πού ζουν αυτοί oι άνθρωποι; Από ποια χρονοκάψουλα κατέβηκαν; Κι αν γίνεται, αν έχουν την καλοσύνη να δώσουν και σ’ αυτόν τον έρημο λαό από αυτό πίνουν, να λύσει τα μάγια της λησμονιάς, να μην ξαναγυρίσει στις μέρες της ψευτοδημοκρατικής αφασίας.
Ο Κωνσταντίνος, ο “αδύναμος” βασιλιάς που δε σήκωσε το περίστροφο ή δεν ζήτησε να περιμαζέψουν τους τρεις αξιωματικούς που μπήκαν στο γραφείο του, και να τους στείλουν ισόβια στη φυλακή όπως έκανε η μεταπολιτευτική δημοκρατία, αποδεικνύεται, τελικά, ο δυνατός. Αν κάποιοι τον εκδικήθηκαν εν ζωή, αυτός τους νίκησε νεκρός.
Στη Μεσαιωνική μυστική παράδοση, ο βασιλιάς είναι το διάμεσο μεταξύ του Θεού και του Ανθρώπου. Χωρίς φανφάρες, χωρίς παληκαρισμούς, εκφοβισμούς και νταηλίκια, είναι εκείνη η δύναμη που γνωρίζει την αξία της και δε χρειάζεται εξωτερική επιβεβαίωση. Είναι. Δε λογοδοτεί σε κανέναν εκτός από τον Θεό. Σε αυτόν τον μαγικό κρίκο βρίσκεται όλη η δύναμή του. Είναι συνπατέρας. Και ποιο έθνος, ποιος λαός, ποιο κράτος δεν έχει ανάγκη από έναν πατέρα που θα πάρει απάνω του τη λύση των προβλημάτων, θα δώσει σκοπό, θα οδηγήσει. Ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη από έναν τέτοιο πατέρα, χρόνια εγκαταλελειμένος στα χέρια ανίκανων, εγωπαθών πατριών που ασελγούν πάνω στη μητέρα-Ελλάδα, καθώς παραπαίει ανάμεσα σε υποσχέσεις των αχαϊρευτων εραστών.
Γι’ αυτό μαζευτηκαν σήμερα κάμποσες χιλιάδες από γέροντες και νέους, γυναίκες και άνδρες, παππούδες κι εφήβους. Σε όσους δεν αρέσει η αισθητική των γερόντων με τα χαμένα δόντια, των γυναικών με τα ξεβαμμένα μαλλιά, αυτή είναι η αισθητική της εγκατάλειψης, του όπως νάναι, του χωρίς παράδειγμα. Δεν είναι ένα σανδάλι με άποψη. Είναι μια κινέζικη σαγιονάρα. Ομως αυτό μπορεί να αλλάξει με το παράδειγμα. Οταν απέναντί σου έχεις μιαν Αννα-Μαρία, παίρνεις κουράγιο και μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Η θεϊκή ενέργεια και τα σύμβολα αφαιρέθηκαν πέτρα-πέτρα και γύρω μας χτίστηκαν τείχη για να στεγνώνει η ζωή μας χωρίς το νερό της Παράδοσης που αναβλύζει από τη γη μας. Από τα χρυσάφια που γεννηθήκαμε, παιδιά των βασιλιάδων των πολύχρυσων Μυκηνών και των παλατιών της Βασιλεύουσας, βρεθήκαμε με τα μπακίρια, τα πλαστικά κι εσχάτως με τα καλαμάκια μιας χρήσεως, τους Προέδρους μιας χρήσεως, τους έρωτες μιας χρήσεως. Μέχρι που κοιτάζουμε τα πρόσωπα της οικογένειας του “τέως”, πιο νυν από οποιαδήποτε άλλη, και θυμόμαστε ποιοι είμαστε, ποιοι μπορούμε να είμαστε.
Σήμερα η βασιλική οικογένεια της Ελλάδος δίδαξε δια του παραδείγματος πώς είναι μια ελληνική οικογένεια. Αληθινή, νοικοκυρεμένη και αριστοκρατική, χωρίς νυστέρια και πλαστικά χείλη, αυθεντική, ξεδιάντροπα συμβατική και συμβατή με όσα σημαίνει κι όσα απαιτεί αυτός ο τόπος, στις χαρές και στις λύπες μας. Για λίγο ζήσαμε σε μια χώρα όπου έχουν νόημα οι λέξεις ευγένεια, ποιότητα, αξιοπρέπεια, πατριωτισμός, πολιτισμός.
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 