Ενα παλιό γαλλικό τραγούδι περιγράφει λυρικά πώς οι κρίνοι, το βασιλικό άνθος, σκέπαζαν επί γάλλων βασιλέων, όλα τα πλάσματα της φύσης, πεταλούδες, μέλισσες και μυρμήγκια. Κάπου, σε μια γωνιά της Γης, κατέληγε, υπάρχει ένας μοναχικός κρίνος που μεγαλώνει κάτω από τον ουρανό με το βλέμμα στραμμένο στον μπλε παράδεισο.
Αν οι Ελληνες, μερικές δεκάδες χρόνια μετά το τρικ του δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, -και ένα πρόσφατο δημοψήφισμα το οποίο ντόπιοι και ξένοι το γύρισαν “τα μέσα-έξω” κι από όχι σε ναι-, τόλμησαν τις οδυνηρές συγκρίσεις με αφορμή την εκδημία του βασιλιά Κωνσταντίνου, οι Γάλλοι μοναρχικοί είναι αξιοθαύμαστοι γιατί εξακολουθούν να ονειρεύονται μια επιστροφή στο παλιό καθεστώς, πολλές δεκάδες χρόνια μετά τον τελευταίο τους βασιλιά, εκατοντάδες χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση και εν μέσω της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Τι είναι αυτό που κάνει τον θεσμό της βασιλείας ελκυστικό σε κάθε ηλικία, και σε μια εποχή της πλήρους απομυθοποίησης κάθε τι παλιού;
Οι Γάλλοι μοναρχικοί ξεκινούν από ένα πολύ διαφορετικό σημείο εκκινήσεως από αυτό των Ελλήνων: δεν αμφισβητούν την φυλετική ή την εθνική καταγωγή των βασιλιάδων τους, όπως συμβαίνει στην, μόνο για την συγκεκριμένη οικογένεια, ρατσιστική ελληνική κοινωνία. Οσο κι αν κάποιοι επιχειρηματολογούν λεπτομερώς ότι οι ελληνες βασιλείς είναι απόγονοι των βυζαντινών αυτοκρατόρων μέσω των βασιλικών συνοικεσίων κυρίως με την Ρωσική Αυτοκρατορία, οι βασιλείς της Ελλάδος που της έφεραν ή απελευθέρωσαν τα Επτάνησα, την Θεσσαλονίκη και την Ηπειρο, δεν θα είναι ποτέ Ελληνες, όσες εθνικές ενδυμασίες κι αν φορέσουν, κι ας λέγεται η επίσημη εθνική ενδυμασία της Ελλάδος “Αμαλία” από την πρώτη της βασίλισσα.
Στην Γαλλία έχουν άλλο πρόβλημα. Εχουν όχι έναν αλλά τρεις επίδοξους βασιλείς.
Από τις 2 Αυγούστου του 1830, όταν παραιτήθηκε ο βασιλιάς Κάρολος X, τις 24 Φεβρουαρίου 1848, ημερομηνία παραίτησης του βασιλιά Λουδοβίκου-Φίλιππου Α’, και τις 4 Σεπτεμβρίου 1870, όταν παραιτήθηκε ο αυτοκράτορας Ναπολέων III, το Στέμμα της Γαλλίας επιθυμούν τρεις μνηστήρες:
-ο παλαιότερος κλάδος των Βουρβόνων, με επικεφαλής τον 34χρονο Λουδοβίκο, δούκα του Ανζού (για τους πιστούς Λουδοβίκο ΧΧ). Μητέρα του είναι η εγγονή του Caudillo Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο. Είναι νυμφευμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών.
-ο νεότερος κλάδος με τον Ιωάννη της Ορλεάνης, Κόμη του Παρισιού, και
-η οικογένεια Βοναπάρτη με τον 26χρονο Ιωάννη-Χριστόφορο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ο οποίος έχει νυμφευθεί την δισεγγονή του τελευταίου αυτοκράτορα της Αυστρίας, Καρόλου Α’ και της αυτοκράτειρας Ζίτα.
Η οικογένεια των πριγκίπων της Ορλεάνης είναι η οικογένεια που βασίλεψε στη Γαλλία για εννέα αιώνες, από τον Ούγο Καπέτο (941-996) ως τον Λουδοβίκο-Φίλιππο. Πολλές οργανώσεις, περιστρεφόμενες γύρω από τον πολιτισμό και την παράδοση, περιβάλλουν με σεβασμό τον θεσμό της βασιλείας (ιδιαιτέρως τον κλάδο της Ορλεάνης). Δεν είναι γέροντες απόγονοι κάποιων ξεπεσμένων ευγενών. Δεν είναι “νονσταλγοί”. Για αυτούς ο χρόνος σταμάτησε το 1789 με τις βιαιότητες των “ξεβράκωτων”, τις δολοφονίες των ιερέων και τους βιασμούς των καλογριών, το ξεκλήρισμα των γεωκτημόνων και την εγκαθίδρυση του λαϊκού κράτους, και είναι έκτοτε εκκρεμής στην καρμανιόλα του Λουδοβίκου 16ου και της Μαρίας-Αντουανέτας. Είναι ο χρόνος μιας άλλης Γαλλίας, που δεν έχει σχέση με το τρελλοκομείο που είναι σήμερα το Παρίσι, αλλά εξακολουθεί να επιμένει σε μια γαλατική κοσμιότητα, κοσμιότητα την οποίαν εξέφρασε η βασίλισσα όταν, ανεβαίνοντας στο ικρίωμα για την καρατόμησή της, σκόνταψε στο πόδι ενός από τους δημίους της και του ζήτησε συγγνώμη “συγγνώμη, κύριε, δεν το έκανα επίτηδες”.
Τι χρησιμότητα θα είχε σήμερα ένας βασιλιάς στην Γαλλία; Την ίδια που είχε ένας Δίας στην εποχή των Τιτάνων και η Δευτέρα Παρουσία στην εποχή της γενικευμένης παρακμής. Πάντοτε ο λαός θα στρέφει το βλέμα του σε έναν Ηρακλή, ακόμα κι αν είναι είναι να του φωνάξει “Σταύρωσον” μια εβδομάδα μετά το “Ωσανά”.
Ενα μέρος του λαού εκ πηγών Γαλλίας, θυμάται τι έχουν κάνει οι Καπετιανοί ηγεμόνες για τη χώρα τους ανά τους αιώνες και πώς κατάφεραν να την ανεβάσουν στο προσκήνιο των εθνών. Με βάση τη δύναμη αυτής της κληρονομιάς, την οποία διεκδικούν με περηφάνια, ανακαλύπτοντας ξανά την αποστολή τους, επιθυμούν η Γαλλία να ανακτήσει την ηγετική της θέση μεταξύ των εθνών, ποντάροντας στις ζωντανές δυνάμεις του έθνους ώστε να ξανακερδιθεί η ευημερία, τόσο απαραίτητη για την γαλλική κουλτούρα. Με την επιβεβαίωση της πρωτοτυπίας και της μοναδικότητας του πολιτισμού της, η Γαλλία θα ακούγεται και θα γίνεται σεβαστή στον κόσμο.
Οι Γάλλοι, από τους επίδοξους βασιλείς ως τους οπαδούς τους, είναι ερωτευμένοι με την πατρίδα τους.
Ο επίδοξος βασιλιάς τους, ο Πρίγκιπας Ιωάννης της Ορλεάνης, είναι 57 ετών, ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Πρίγκιπα Διάδοχο Παύλο της Ελλάδος. Ζει με την οικογένειά του, τη σύζυγό του Φιλομένα, εγγονή του προσωπικού γραμματέα του παππού του σημερινού βασιλιά της Ισπανίας, και τα πέντε τους παιδιά, στα κτήματά του, κοντά στη μεσαιωνική πόλη Carcassonne. Στις φλέβες του κυλούν χίλια χρόνια Καπετιανής ιστορίας, η οποία ταυτίζεται με αυτήν της Γαλλίας στην πιο ιερή και θριαμβευτική της μορφή.
Ελληνικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ένας άλλος ευγενής της οικογένειας της Ορλεάνης, ο Κάρολος Λουδοβίκος, Δούκας της Σαρτρ. Αντιπρόεδρος της θυγατρικής της JPMorgan Chase στο Παρίσι, ο 50χρονος σήμερα πρίγκιπας, είναι πατέρας πέντε παιδιών τα οποία έχει αποκτήσει με την Ελληνίδα σύζυγό του, Ιλεάνα Μάνου, δισεγγονή του εθνικιστή ποιητή και ήρωα των Βαλκανικών Πολέμων, Κωνσταντίνου Μάνου και μικρανηψιά της Ασπασίας Μάνου, συζύγου του Βασιλιά των Ελλήνων, Αλεξάνδρου Α’, γιαγιάς του σημερινού επίδοξου διαδόχου του θρόνου της Γιουγκοσλαβίας, Αλεξάνδρου Καραγεώργεβιτς (ο οποίος είναι νυμφευμένος σε δεύτερο γάμο με την Ελληνίδα Κατερίνα Μπατή).
Πίσω από τον επικεφαλής του Βασιλικού Οίκου της Γαλλίας ο οποίος από το 2019 φέρει τον τίτλο του Κόμητος του Παρισιού, συντάσονται οργανωμένες ομάδες στο πλαίσιο των κινημάτων της θρυλικής Αξιόν Φρανσέζ και της Νέας Βασιλικής Δράσης που δραστηριοποιούνται υπέρ της επιστροφής της μοναρχίας, αλλά και ανεξάρτητες προσωπικότητες.
Η γαλλική βασιλική οικογένεια κρατά την ζωή της μακριά από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά. Ακόμα και η ακύρωση του θρησκευτικού γάμου και η σχέση του πατέρα του σημερινού διαδόχου με μιαν ισπανίδα ευγενή που διήρκεσε πάνω από τέσσερεις δεκαετίες, μέχρι τον θάνατο και των δυο τους, ήταν δημόσια γνωστή. Ο παππούς του σημερινού διαδόχου, όπως και ο ίδιος είναι πιστοί Καθολικοί. Ο πατέρας, αντίθετα, ετέθη επικεφαλής της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας, τη δεκαετία του 1980, σε μια προσπάθεια να αποκοπεί από την Γαλλική ακροδεξιά της Αξιόν Φρανσέζ και να ηγηθεί της Νέας Βασιλικής Δράσης. Εγκατέλειψε τις αναζητήσεις αυτές μετά την ανάρρησή του ως διαδόχου του θρόνου της Γαλλίας, το 2001.
Ο σημερινός Δελφίνος, έχει δημιουργήσει ένα μετριοπαθές προφίλ οικογενειάρχη ο οποίος ενδιαφέρεται για θέματα περιβάλλοντος, οικογένειας, πολιτιστικής κληρονομιάς, και κοινωνικού συνόλου. Δημοσιεύει άρθρα σε αναγνωρισμένες ημερήσιες εφημερίδες, όπως η Φιγκαρό, και δίνει συνεντεύξεις για τα θέματα που τον ενδιαφέρουν.
Θα μπορούσε η Γαλλία να έχει ήδη βασιλεία; Πολλοί λένε πως ναι, αν ο στρατηγός ντε Γκωλ ήταν λίγο περισσότερο θαρραλέος και λίγο λιγότερο εγωιστής. Το επεισόδιο αυτό της Ιστορίας είναι ελάχιστα γνωστό και έχει προκαλέσει διάφορες εικασίες ή θεωρίες. Μεταξύ 1963 και 1965, ο ήρωας της Απελευθέρωσης σκεφτόταν, λέγεται, πως ο παππούς του σημερινού Δελφίνου, ο επιβλητικός Ερίκος ΣΤ’ θα τον διαδεχόταν ως αρχηγός του κράτους. Ο ίδιος ο Ερίκος δεν είχε κρύψει την προθυμία του για την εγκαθίδρυση μιας κοινοβουλευτικής μοναρχίας, την οποία συζητούσε με τον ντε Γκωλ.
Το περιοδικό L’ Express έφθασε μάλιστα να τον βάλει στο εξώφυλλό του της 23ης Μαΐου 1963 με τλιτλο «Ο Διάδοχος- Γιατί ο Ντε Γκωλ επέλεξε τον κόμη του Παρισιού», ορίζοντάς τον ως τον … Δελφίνο του στρατηγού ντε Γκωλ. Η ιδέα δεν άρεσε καθόλου στην βαρονία των Γκολιστών, απρόθυμων να υποκύψουν προ του φιλόδοξου Καπετιανού. Ο νόμος της εξορίας, που εφαρμοζόταν για όλους τους πρίγκιπες από όλους τους βασιλικούς οίκους που βασίλευσαν στη Γαλλία, καταργήθηκε το 1950. Ο Ερίκος της Ορλεάνης, εγκατεστημένος πλέον στην Γαλλία, είχε το δικό του μηνιαίο δελτίο επικοινωνίας με τους υπηκόους του, τυπωμένο σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα, του προτάθηκε να αναλάβει την προεδρία του Ερυθρού Σταυρού, και γινόταν συχνά δεκτός στο Μέγαρο των Ηλυσίων από τον ντε Γκωλ ο οποίος του ανέθετε διπλωματικές αποστολές για λογαριασμό της Δημοκρατίας. Ο φιλόδοξος στρατηγός αποφάσισε εν τέλει να κρατήσει το θρόνο του για μια ακόμη θητεία, και η αποκατάσταση της μοναρχίας αναβλήθηκε..
Κατά μία περίεργη σύμπτωση της Ιστορίας, ο ντε Γκώλ λειτούργησε ως το πρότυπο πάνω στο οποίο έχτισε την πολιτική του προσωπικότητα και ενήργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος ως προς το στυλ, την συμπεριφορά αλλά και την μεταχείριση του βασιλιά, μάλλον επί τα χείρω.
Ο Σαρλ ντε Γκωλ είχε πει στον κόμη του Παρισιού κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του 1962 ότι δεν θα ήταν υποψήφιος το 1965 και ότι ο κόμης του Παρισιού, είχε ως εκ τούτου τρία χρόνια να προετοιμαστεί, πιστεύοντας (ή αφήνοντάς τον να πιστεύει) ότι η αποκατάσταση του θεσμού της βασιλείας θα περνούσε από τις εκλογές για την προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Ερίκος της Ορλεάνης συγκέντρωσε γύρω του μια μικρή ομάδα για να παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις και δοκίμασε τις δυνάμεις του μιλώντας στην τηλεοπτική κάμερα.
Ο στρατηγός ντε Γκωλ έκανε σιβυλλικές παρατηρήσεις σχετικά με τη διαδοχή του. “Αν συμβεί κάποιο εθνικό δράμα, θα είστε εσείς που θα με διαδεχθείτε” είχε πει ενώπιον άλλων. Να λοιπόν γιατί μια παλινόρθωση των βασιλέων θα ήταν δυνατή: όταν η Δημοκρατία δεν θα μπορεί πλέον να καθαρίσει τα ερείπια, προ της λαϊκής οργής θα κληθεί να σώσει το έθνος. Αυτό το έχει αντιληφθεί ο σημερινός επίδοξος Δελφίνος.
Στις ενιαύσεις ευχές τις οποίες απηύθυνε στους Γάλλους ο Ιωάννης της Ορλεάνης εμφανίστηκε ως η εναλλακτική λύση στους καταβαραθρωμένους θεσμούς: «Για αρκετά χρόνια, οι διάφορες κρίσεις oι οποίες έχουν κλονίσει την κοινωνία μας συνέχισαν να υπονομεύουν βαθιά ένα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο που εξαντλείται. Είναι καιρός να ρίξουμε μια διαυγή ματιά στον κόσμο μας για να προετοιμάσουμε ό,τι θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας και στις μελλοντικές γενιές», γράφει, και ζητά «να σφυρηλατήσουμε ένα κοινό μέλλον κάτω από τη σφραγίδα της ελευθερίας στην ενότητα και της ειρήνης στη δικαιοσύνη, μιας κοινωνίας στην καρδιά της οποίας τοποθετούμε τον άνθρωπο, προκειμένου να δώσουμε νέα πνοή στο χιλιόχρονο έθνος μας», επισημαίνει ο Κόμης του Παρισιού. Θέτοντας το δάχτυλο επί των κακών αποφάσεων που έχουν ψηφιστεί στο κοινοβούλιο, από αιρετούς των οποίων κύριο μέλημα είναι η επανεκλογή τους αντί για τη διατήρηση του Κοινού Καλού, αναφέρει πως «…Οι πολλές μεταρρυθμίσεις που έγιναν έχουν βαθύνει τις κοινωνικές ανισότητες και έχουν μειώσει τις κοινωνικές μας σχέσεις στο ελάχιστο υπό την επίδραση ολοένα και πιο περιοριστικών μέτρων. Αντιμέτωποι με αυτές τις κακές επιλογές, συχνά αντίθετες με τις φιλοδοξίες των Γάλλων, είναι σίγουρα δυνατός ένας δρόμος πραγματικής μεταρρύθμισης ο οποίος εγκαταλείπει την άνεση των περιορισμένων κύκλων για να απευθυνθεί στον μεγαλύτερο αριθμό. Ενας δρόμος προς ένα πιο αλληλέγγυο και δίκαιο κοινωνικό μοντέλο, ένα πιο υπεύθυνο και ισότιμο οικονομικό μοντέλο, ένα πιο αποκεντρωμένο και ανεξάρτητο πολιτικό μοντέλο» υποστηρίζει ο πρίγκιπας, πρώην υποστηρικτής των “κίτρινων γιλέκων”.
Χωρίς αμφιβολία, ο “Βασιλιάς Ιωάννης Δ'”, όπως τον αποκαλούν οι βασιλόφρονες, ενοχλείται από αυτόν τον τρόπο διακυβέρνησης που είναι αποκομμένος από τους Γάλλους. «Το να κυβερνάς σημαίνει να προβλέπεις», υπενθυμίζει ο κόμης του Παρισιού, παραφράζοντας τον Aντόλφ Τιερ, διάσημο πολιτικό της Τρίτης Δημοκρατίας. Ο Ιωάννης μάχεται ενάντια στα ατελείωτα κλισέ και τις καρικατούρες που συνήθως συνοδεύουν τις γενικά επιβεβλημένες ιδέες για μια μοναρχία η οποία βοήθησε στη διαμόρφωση της Γαλλίας. Ηδη από το 2009 ο Ιωάννης της Ορλεάνης έχει εκδόσει ένα βιβλίο-πολιτικό πρόγραμμα.Φαντάζεται έναν κοινοβουλευτισμό όπου ο βασιλιάς θα συγκεντρώνει ορισμένες εξουσίες οι οποίες θα εξισορροπούνται από τα δύο Σώματα, τη Βουλή και τη Γερουσία, και με δημοψηφίσματα κατά το ελβετικό μοντέλο. Ζητεί να ανακαλυφθούν εκ νέου οι αληθινές Γκολικές αξίες του τρέχοντος Συντάγματος, ραμμένου στα μέτρα ενός μονάρχη. (Σε αυτές τις αξίες έχει στραφεί με προεκλογικές δηλώσεις της και η Μαρόν Λεπέν). Κάμερες και ΜΜΕ βλέπουν με ενδιαφέρον τους οπαδούς του να συγκεντρώνονται κάθε χρόνο, στις 21 Ιανουαρίου, στις μεγάλες πόλεις της Γαλλίας, όπου τιμούν τη μνήμη του θανάτου του Λουδοβίκου XVI στην γκιλοτίνα το 1793.
Αραγε οι Γάλλοι θα καλέσουν έναν βασιλιά για να τους βγάλει από τα αδιέξοδα; Σύμφωνα με δημοσκόπηση της BVA/Alliance Royale η οποία δημοσιεύθηκε το 2016, το 17% θα ήθελε να δει έναν μονάρχη να επανέλθει ως αρχηγός κράτους. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα της βασιλείας που αναφέρθηκαν, ήταν αυτό ενός μονάρχη υπεράνω πολιτικών κομμάτων, του οποίου το επίπεδο ουδετερότητας θα ήταν υψηλό και θα ήταν πηγή μιας ορισμένης συνέχειας εντός του κράτους, με σεβασμό στις παραδοσιακές αξίες, επικεφαλής ενός θεσμού ο οποίος θα εξασφάλιζε ένα σύστημα δημοκρατικής ισότητας, ενός καθεστώτος που θα υπερασπίζεται τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτικές ελευθερίες.
Οι Γάλλοι θα ψηφίσουν Μπλε;
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 