Οι εξελίξεις γύρω από τον ρωσοουκρανικό πόλεμο, δείχνουν πως το τέλος Φεβρουαρίου θα σηματοδοτεί από φέτος και στο εξής την επέτειο της εισβολής της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία του Βολοντίμιρ Ζελένσκυ, με επιπτώσεις και σημασία ανάλογες με αυτές από την πτώση των Δίδυμων Πύργων και την πανδημία. Θα παραμείνει μια επέτειος την οποίαν θα θυμούνται όσοι επλήγησαν άμεσα, όπως οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας, θα είναι άλλο ένα εφαλτήριο αλλαγής των διεθνών ισορροπιών ή θα καταγραφεί δίπλα στα τραγικά γεγονότα τα οποία στάθηκαν αφορμή για τους δυο μεγάλους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους πολέμους;
Για μεν τον Πρώτο, αφορμή ήταν μια δολοφονία, η δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου-Φερδινάνδου, διαδόχου της Αυστρο-Ουγγρικής αυτοκρατορίας, και της συζύγου του Σοφίας, στις 12 Ιουλίου 2014 στο Σεράγεβο. Η Αυστροουγγαρία κατηγόρησε τη Σερβία για τη δολοφονία και, με τη γερμανική υποστήριξη, απέστειλε τελεσίγραφο στη Σερβία. Με την υποστήριξη της Ρωσίας, η σερβική κυβέρνηση απέρριψε το τελεσίγραφο. Στις 28 Ιουλίου 1914, με την υποστήριξη της Γερμανίας, η Αυστροουγγαρία κήρυξε «προληπτικό» πόλεμο στη Σερβία. Στις 29 Ιουλίου, ο αυτοκράτορας Φραγκίσμος-Ιωσήφ δήλωσε στους υπηκόους του: “Έχω εξετάσει και ζυγίσει τα πάντα. με ήσυχη τη συνείδησή μου”.
Οσο για τον Δεύτερο, αφορμή ήταν μια εισβολή. Την 1η Απριλίου 1939, ο παγκόσμιος Τύπος δημοσίευσε την είδηση ότι η Βρετανική Κυβέρνηση του Νέβιλ Τσάμπερλεν, αντιστρέφοντας την πολιτική του κατευνασμού την οποίαν ακολουθούσε ως τότε έναντι της Γερμανίας, είχε αναλάβει την υποχρέωση να υπερασπισθεί την Πολωνία εναντίον κάθε απειλής που θα προερχόταν από την Γερμανία με σκοπό την διασφάλιση -τι άλλο;- της ειρήνης στην Ευρώπη. Την 1η Σεπτεμβρίου, ο στρατός της Γερμανίας του Χίτλερ πέρασε τα πολωνικά σύνορα και δύο ημέρες αργότερα, η Βρετανία και η Γαλλία, αφού αξίωσαν, χωρίς αποτέλεσμα, να αποσυρθεί ο γερμανικός στρατός, εισήλθαν στον πόλεμο.
Οι εξελίξεις στον ρωσοουκρανικό πόλεμο είναι λιγότερο ταχείες. Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι η εκατόμβη των δύο πολέμων θα είχε διδάξει τους πολεμοχαρείς ηγέτες για το μάταιο αυτού του πανάρχαιου ανθρώπινου συνήθειου. Αλλά, όπως είναι γνωστό, στον πόλεμο δεν πηγαίνουν οι πολεμοχαρείς ηγέτες αλλά τα παιδιά των λαών τους.
O πολύπειρος Χένρι Κίσιντζερ μιλώντας πέρυσι στο Νταβός είχε πει ότι εάν ο Ελεύθερος Κόσμος (έκφραση απομεινάρι του ΒΠΠ) μπορέσει να αποτρέψει την Ρωσία από την επίτευξη στρατιωτικών κατακτήσεων και εάν η γραμμή μάχης επιστρέψει στη θέση από όπου ξεκίνησε ο πόλεμος, τότε η Ουκρανία θα ανασυσταθεί με τη μορφή που είχε όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, στην συνοριακή γραμμή μετά το 2014. Θα επανεξοπλιστεί και θα συνδεθεί στενά με το ΝΑΤΟ.
Ενα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου ο πολύπειρος Κίσιντζερ επανήλθε δηλώνοντας πως “αν ο πόλεμος τελειώσει όπως σκιαγράφησα στο Νταβός, νομίζω ότι θα είναι ένα σημαντικό επίτευγμα για τους συμμάχους. Το ΝΑΤΟ θα έχει ενισχυθεί με την προσθήκη της Φινλανδίας και της Σουηδίας, δημιουργώντας τη δυνατότητα άμυνας των χωρών της Βαλτικής. Η Ουκρανία θα έχει τη μεγαλύτερη συμβατική χερσαία δύναμη στην Ευρώπη συνδεδεμένη με το ΝΑΤΟ. Θα έχει αποδειχθεί ότι ο φόβος που επικρατεί πάνω από την Ευρώπη από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, για τον ρωσικό στρατό –ο συμβατικός στρατός που κατεβαίνει στην Ευρώπη πέρα από καθιερωμένα σύνορα– μπορεί να αποτραπεί με την συμβατική δράση του ΝΑΤΟ. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία, η Ρωσία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την ανάγκη για συνύπαρξη με την Ευρώπη ως οντότητα, αντί να είναι η Αμερική το κύριο στοιχείο για την υπεράσπιση της Ευρώπης με τις πυρηνικές της δυνάμεις”.
Εφόσον τα όσα παραθέτει ο Κίσιντζερ ισχύσουν, η ρωσοουκρανική διαμάχη είναι το εργαλείο για την μετακίνηση του κέντρου βάρους της Συμμαχίας προς ανατολάς, στο μαλακό υπογάστριο των αντιπάλων της στην Ασία. Αυτή η μετακίνηση δυνάμεων σημαίνει επιπλέον ότι οι παραδοσιακές ατμομηχανές της Δυτικής πολεμικής μηχανής, Γερμανία, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο, “δεν χρειάζονται” πλέον τον οπλισμό τους τον οποίον παραχωρούν για τους σκοπούς της Συμμαχίας, οπλισμό αγορασμένο με την φορολογία που αρπάζουν από τις τσέπες των λαών τους.
Μια ενδιαφέρουσα διαπίστωη είναι αυτή αυτή που έκανε ο Αντριου Ρόμπερτς, Συντηρητικός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής στο Τμήμα Πολεμικών Σπουδών στο Κολέγιο Κινγκς του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.”Δεν μπορείς να πολεμήσεις χωρίς βαρύ πυροβολικό και δεν έχουμε σχεδόν κανένα πυροβόλο σε αυτή τη χώρα και προμήθειες οβίδων τριών ημερών”. Ο βρετανός καθηγητής σημειώνει ότι “ο βρετανικός στρατός χρησιμοποίησε βαρύ πυροβολικό – με το οποίο ουσιαστικά εννοούνται πυροβόλα διαμετρήματος 105 χιλιοστών και 155 χιλιοστών – στο Κοσσυφοπέδιο, τόσο στους πολέμους στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν. Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία πριν από ένα χρόνο, υπήρχαν περίπου 100 πυροβόλα των 155 χιλιοστών εδώ, αρκετά για τη Βρετανία να καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα. Ωστόσο, με περίπου 30 να έχουν δοθεί στην Ουκρανία, περισσότερα να είναι απαρχαιωμένα ή μη επιδεχόμενα επιδιορθώσεως, και 6 στην Εσθονία για να προστατεύουν το τάγμα μας εκεί, ο βρετανικός στρατός έχει πλέον περιοριστεί σε πολύ λίγα επιχειρησιακά βαριά όπλα για να διεξάγει έναν πόλεμο στο εξωτερικό. Επιπλέον, με 6.000 οβίδες που εκτοξεύονται καθημερινά από κάθε πλευρά στην Ουκρανία, σε αυτή τη χώρα έχουμε οβίδες για λιγότερο από μια εβδομάδα”.
Ο συλλογισμός του βρετανού καθηγητή απηχεί τη δήλωση Αμερικανού στρατηγού τον περασμένο μήνα, σύμφωνα με την οποία ο βρετανικός στρατός “δεν θεωρείται πλέον ως μαχητική δύναμη ανωτάτου επιπέδου”. Κι αυτό ενώ η Βρετανία διαθέτει τα μεγαλύτερα κεφάλαια για εξοπλισμούς, αλλά η Γαλλία και η Γερμανία είναι ταχύτερες στην αντικατάσταση των όσων καταναλώνουν είτε οι ίδιες είτε οι Ουκρανοί.
Αυτή την εβδομάδα μιλώντας στο βρετανικό κοινοβούλιο ο κ.Ζελένσκυ είπε ότι “Ουκρανοί στρατιώτες εκπαιδεύονται στη Βρετανία. Συγκεκριμένα, για να χειριστούν τα Τσάλεντζερs, τα κύρια άρματα μάχης σας. Είναι ένας συνασπισμός αρμάτων μάχης σε δράση, και σε ευχαριστώ, Ρίσι, για αυτό το ισχυρό αμυντικό βήμα – για τη βοήθεια των τανκς”. Ο Ουκρανός ευχαρίστησε τη Βρετανία για τη στρατιωτική της βοήθεια και ζήτησε να επεκταθεί αυτή με αυτά που αποκάλεσε «ισχυρά αγγλικά αεροπλάνα».
Η Βρετανία είναι γεγονός ότι δεν απειλείται στο έδαφός της από εξωτερικές δυνάμεις αλλά μάλλον θα χρειαστεί να αναπτύξει εσωτερικές παραστρατιωτικές αστυνομικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει την εκρηκτική κοινωνική κατάσταση της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των διαμαρτυριών για τις “πόλεις των 15 λεπτών” τις οποίες σιωπηλά και σταθερά προωθεί ως παγκόσμιο κοινωνικό πείραμα, ενόσω οι προβολείς είναι στραμμένοι στο Κίεβο και πριν την επιβολή κάποιας άλλης πανδημίας, εγκλεισμού ή περιορισμού.
Αλλωστε οι πολιτικοί σε περίπτωση που η χώρα βρεθεί σε ανάγκη για πολεμικό εξοπλισμό ξέρουν πού να απευθυνθούν, στους μόνιμους κερδιμένους, τους εμπόρους και τους βιομηχάνους όπλων οι οποίοι πρόθυμα, και με το αζημείωτο για το δύσκολο και το επείγον του πράγματος, θα βάλουν μπροστά τις μηχανές.
Στο χορό έχουν εισέλθει ακόμα και μικρές χώρες όπως η Πορτογαλία, η οποία θα στείλει 3 άρματα μάχης τύπου Λέοπαρντ, σε συνέχεια των συνομιλιών με τη Γερμανία για την απόκτηση ανταλλακτικών που απαιτούνται για την επισκευή μη λειτουργικών αρμάτων μάχης τα οποία βρίσκονται στο απόθεμά της.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Ντμίτρο Κουλέμπα δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η χώρα θα λάβει 120 με 140 δυτικά άρματα μάχης σε ένα «πρώτο κύμα» παραδόσεων από έναν συνασπισμό 12 χωρών.
Σύμφωνα με δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης με τιτλο: “Βουλγαρικά εργοστάσια και μυστικές ομάδες εργασίας: Πώς η Δύση κυνηγά σοβιετικά όπλα”, “η Ουκρανία βασίζεται εδώ και πολύ καιρό στα ρωσικά όπλα για τις ένοπλες δυνάμεις της. Τώρα προσπαθεί να αποκτήσει πυρομαχικά της σοβιετικής εποχής για αυτά τα όπλα, με τη βοήθεια κατασκευαστών ακόμη και σε αγροτικές γωνιές της Ανατολικής Ευρώπης”. Και το δημοσίευμα συνεχίζει: “Μεσίτες με μετρητά από τις ΗΠΑ σαρώνουν εργοστάσια στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, τη Σερβία και τη Ρουμανία για οβίδες [σοβιετικού διαμετρήματος]. Και η Βρετανία έχει σχηματίσει μια μυστική ομάδα εργασίας για να εξοπλίσει την Ουκρανία, σύμφωνα με ένα έγγραφο που έλαβαν οι New York Times “. Για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης το άρθρο αποκαλύπτει ότι “η Βουλγαρία επανεκκινεί τη γραμμή παραγωγής πυρομαχικών 122 χιλιοστών που έχει σταματήσει από το 1988”. Οσο για το Ηνωμένο Βασίλειο, αποκαλύπτει ότι “Τον περασμένο Ιούνιο, η Βρετανία συνήψε συμφωνία για την αγορά 40.000 βλημάτων πυροβολικού και ρουκετών που κατασκευάστηκαν από τα κρατικά εργοστάσια πυρομαχικών του Πακιστάν. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, η Βρετανία θα πλήρωνε έναν Ρουμάνο μεσίτη για να αγοράσει τα πακιστανικά όπλα, όμως η συμφωνία διαλύθηκε επειδή ο Πακιστανός προμηθευτής δεν μπόρεσε να παραδώσει τα πυρομαχικά”.
Αν πιστέψουμε την Γουόλ Στριτ Τζέρναλ πάντως, κάποιες συμμαχικές χώρες, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία, (ακόμα και η Ιταλία και η Τουρκία), κάνουν λόγο για “μια έντιμη ειρήνη”, η οποία θα επιτευχθεί καθίζοντας τον Ζελένσκυ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Για να μιλήσουμε για “επιτυχία” ή “αποτυχία” της Ρωσίας στην Ουκρανία, θα πρέπει να γνωρίζουμε ποιοι ήσαν οι στόχοι της, ποιοι από αυτούς εξαολουθούν να παραμένουν τέτοιοι και ποιοι έχουν προστεθεί. Αυτό που γίνεται εμφανές είναι ότι ο πόλεμος της Ρωσίας, εφόσον συνεχιστεί, θα επιφέρει τον πολυθρύλητο αφοπλισμό των χωρών της Ευρώπης και την παράδοσή τους σε μια χώρα-δορυφόρο των ΗΠΑ, και συνακόλουθα την ανάγκη επανεξοπλισμού της Ευρώπης, μια κατάσταση win-win για τις ΗΠΑ και τους πάντοτε κερδισμένους εμπόρους όπλων.
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 