Ο,τι δεν καταλαβαίνεις προσπαθείς να το ξορκίσεις, να το δαμάσεις, να το υποτιμήσεις. Ετσι και με τη Γυναίκα. Από τα σκοτεινά βάθη των αιώνων, πολιτικά και θρησκευτικά ιερατεία προσπάθησαν να την βάλουν σε κουτάκια, να την αποκλείσουν, να την φιμώσουν, τέλος να την δολοφονήσουν. Στις μέρες μας, ακόμα και να της αφαιρέσουν την βιολογική της ταυτότητα. Μα η Γυναίκα μπορεί και, κυρίως Ξέρει ότι μπορεί να αφοσιωθεί ανάλογα με την θέλησή της, με το πού καταλαβαίνει ότι αξίζει να δωθεί. Κι εκεί δίνεται ολοκληρωτικά.
Μπορεί να είναι και πρωθυπουργός και νοικοκυρά όπως η “Σιδηρά Κυρία” Μάργκαρετ Θάτσερ, χωρίς περιστροφές, δικαιολογίες και συμπλέγματα. Το τίμημα της επιλογής είναι κάθε φορά υψηλό για την Γυναίκα. Οσο δυσκολεύεται, όσο ντύνεται ανδρικούς τρόπους, όσο της βάζουν εμπόδια και τρικλοποδιές, χαμένη θα είναι η Κοινωνία. Οταν η Γυναίκα πάψει να αμφισβητεί την αξία της, να αφήνεται να ποδηγετείται από οικονομικές ελίτ και συστήματα βανδαλισμού της φυσικής και ψυχικής της υπόστασης, τότε θα ξαναβρεί την θεϊκή της ιερότητα.
Στο ερώτημα της γυναικείας εργασίας μέσα κι έξω από το σπίτι, και τον φεμινισμό, λέει η συγγραφέας Μαρία Ιορδανίδου (1897-1989):
“Με το ζήτημα αυτό των γυναικών των εργαζομένων έχω μεγάλη λαχτάρα. Γιατί στενοχωριέμαι να βλέπω πώς προσπαθούν σώνει και καλά να κάνουν τη γυναίκα να σιθχαθεί το σπίτι της. Οτι η δουλειά του σπιτιού είναι αποκτηνωτική. Ποια είναι αποκτηνωτική; Η δουλειά του σπιτιού έχει ποικιλία. Δεν είσαι καρφωμένη πάνω σε μια καρέκλα να χτυπάς χαρτιά, να αντιγράφεις πράγματα που δεν καταλαβαίνεις. Εχει ποικιλία. Εχει πρωτοβουλία.
Να σου πω το κακό που έχει η δουλειά του σπιτιού; Είναι που δεν πληρώνεται. Οταν αρχίσει η γυναίκα να πληρώνεται και να συνταξιοδοτηθεί και να πάρει μια θέση στην κοινωνία είναι μια χαρά, πολύ πιο ελεύθερη και κοινωνικοποιείται και πολιτικοποιείται, και όλα μπορεί και τα κάνει μέσα στο σπίτι της.
Εχω γίνει κακιά με όλες τις φεμινιστικές οργανώσεις. Με λένε αντιφεμινίστρια. Βρε εγώ αντιφεμινίστρια; Πού ήσουν εσύ σουρλουλού πριν από εξήντα χρόνια, όταν εγώ φώναζα “Ψήφο στη Γυναίκα” και ίσα δικαιώματα; “.
(Από το ντοκυμαντέρ της Δάγνης Τζαφέρη “Η καθαρότητα του βλέμματός της”).
[Το 1990 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα προκηρύσσει διαγωνισμό για δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με θέμα τον καινούριο ρόλο της γυναίκας. Η σκηνοθέτις Δάφνη Τζαφέρη έχει ήδη συγκεντρώσει πολύτιμο υλικό και έχει πάρει συνεντεύξεις από την Μαρία Ιορδανίδου, την γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη κόρη του Υδραίου καπετάνιου Νικολάου Κριεζή, συγγραφέα της περίφημης “Λωξάντρας” (1963) (αλλά και των Διακοπές στον Καύκασο (1965), Σαν τα τρελλά πουλιά (1978), Στου κύκλου τα γυρίσματα (1979) και Η αυλή μας (1981).
Στο ντοκυμαντέρ “Η καθαρότητα του βλέμματός της”, μια μύηση στις τελετές της γυναικείας καθημερινότητας, τους δρόμους της γυναικείας φύσης και ζωής, η Δάφνη Τζαφέρη έχει την ιδεά να συνδυάσει τον παλιό κόσμο της Μαρίας Ιορδανίδου με την καθημερινότητα μιας σύγχρονης ομότεχνής της, της δημοσιογράφου και συγγραφέως Άννας Δαμιανίδη. Ενα χρόνο μετά τον θάνατο της Ιορδανίδου, ο “παλιός” κόσμος της Κωνσταντινουπολίτισσας αντιπαραβάλλεται με τον “νέο” κόσμο της Αθήνας. Η ταινία διαγωνίστηκε με παραγωγές των σπουδαιότερων τηλεοπτικών σταθμών της Ευρώπης και βραβεύτηκε με το βραβείο “Νίκη”.]
Το σύγχρονο γιορτάσι της Γυναίκας ξεκίνησε ως “Διεθνής Ημέρα Δικαωμάτων της Γυναίκας”, έγινε “Η Μέρα της Γυναίκας” και πλέον “Με κάθε σουτιέν, δώρο το κυλοτάκι”. Καιρός οι γυναίκες να βγουν από τον λήθαργο της επίφασης και να ξαναβρούν τον σκοπό της ζωής τους και την αληθινή τους χαρά και ευτυχία.
Χρόνια μας Πολλά.
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 