Θεά,
μητέρα των μακάριων θεών και των ανθρώπων,
Γη,
εσύ τρέφεις τα πάντα,
τα πάντα δίνεις,
τα πάντα ολοκληρώνεις, τα πάντα φθείρεις,
τα πάντα αυξάνεις,
φέρνεις καρπούς,
είσαι γεμάτη ωραίες εποχές,
είσαι του αθανάτου κόσμου ο θρόνος,
παρθένα ποικιλόμορφη,
που με ωδίνες τοκετού γεννάς πολύμορφο καρπό,
αιώνια και σεβαστή, αγία,
βαθύστερνη, καλότυχη,
τις αύρες τις γλυκές απολαμβάνεις,
λουλουδιασμένε δαίμονα,
που χαίρεσαι τις βροχές
και στρέφεται γύρω από σε
των άστρων ο πολύπλοκος ο κόσμος,
χάρη στην ακατάπαυστη τη φύση
και τα ρεύματα
που δέος προκαλούν.
΄Ομως, μακάρια θεά,
μαζί με τις ευτυχισμένες εποχές
και μια καρδιά καλόγνωμη,
είθε να αυξάνεις τους καρπούς που τη χαρά μάς δίνουν.
Γαῖα θεά, μῆτερ μακάρων θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων, παντρόφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε, παντολέτειρα, αὐξιθαλής, φερέκαρπε, καλαῖς ὥραισι βρύουσα, ἕδρανον ἀθανάτου κόσμου, πολυποίκιλε κούρη, ἣ λοχίαις ὠδῖσι κύεις καρπὸν πολυειδῆ, ἀιδία, πολύσεπτε, βαθύστερν᾽, ὀλβιόμοιρε, ἡδυπνόοις χαίρουσα χλόαις πολυανθέσι δαῖμον, ὀμβροχαρής, περὶ ἣν κόσμος πολυδαίδαλος ἄστρων εἱλεῖται φύσει ἀενάωι καὶ ῥεύμασι δεινοῖς. ἀλλά, μάκαιρα θεά, καρποὺς αὔξοις πολυγηθεῖς εὐμενὲς ἦτορ ἔχουσα, σὺν ὀλβίοισιν ἐν ὥραις.
Ορφικός ύμνος Γαίας
(θυμίαμα, παν σπέρμα πλην κυάμων και αρωμάτων,
Ορφέως Αργοναυτικά, “Υμνοι περί λίθων”.
Απόδοση Τώνιας Μαρκετάκη, Εξάντας,1995)
ΕΙΡΗΝΙΚΑ 